Możemy być liderem arbitrażu

Rz: Jakie widzi pan możliwości rozwoju arbitrażu w Polsce?

Maciej Jamka:

Sądzę, że moglibyśmy się stać regionalnym centrum tej formy rozwiązywania sporów. W Polsce, zwłaszcza w Warszawie, coraz więcej się dzieje. Rośnie liczba międzynarodowych konferencji dotyczących arbitrażu. Jest też zainteresowanie zagranicznych przedsiębiorców, zwłaszcza tych ze Wschodu, rozwiązywaniem swoich konfliktów w naszych sądach.

Co mogłoby spowodować, by Polska była takim centrum?

Pewne działania mogą podejmować sami prawnicy. I tu sporo się dzieje – konferencje czy spotkania eksperckie. Na listach obu warszawskich największych sądów arbitrażowych – i tego przy Krajowej Izbie Gospodarczej, i tego przy Lewiatanie, są nazwiska znanych, zagranicznych arbitrów, którzy są w pewnym sensie naszymi ambasadorami za granicą. Jednak kolejne działania mógłby też podejmować stołeczny samorząd, na pewno można by się także zastanowić nad zmianą prawa.

Jakie zmiany przepisów ma pan na myśli?

Głównym problemem w Polsce jest długość postępowania postarbitrażowego. Dotyczy to postępowania ze skargi o uchylenie wyroku sądu arbitrażowego. Radykalne skrócenie tej procedury napotyka na zastrzeżenia wybitnych polskich procesualistów. Można dyskutować, dlaczego jednoinstancyjna, scentralizowana procedura kontroli wyroku sądu arbitrażowego czy zrzeczenie się uprawnienia do kontroli sądowej wyroku w wielu czołowych krajach Europy nie budzą zastrzeżeń, a w Polsce budzą.

A co mógłby zrobić samorząd?

Tu też możemy się podeprzeć przykładami z zagranicy. W Wielkiej Brytanii postanowiono udostępnić nowoczesne centrum w rządowym budynku Rolls Building w Londynie. Podobnie w Szkocji – na przekazanie sądowi arbitrażowego budynku zdecydowały się władze Edynburga. W Paryżu wprowadzono ulgi podatkowe, by zatrzymać Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy przy ICC (Międzynarodowej Izbie Handlowej) we Francji.

Co Warszawa mogłaby na tym zyskać?

Po pierwsze – prestiż. Po drugie – pieniądze. Gdyby stała się jednym z międzynarodowych centrów arbitrażu to przecież przyjeżdżałoby to mnóstwo ludzi, którzy zostawialiby swoje pieniądze – w hotelach, restauracjach, na lotniskach.