W radach mnożą się komisje

W samorządach powstaje coraz więcej komisji tzw. problemowych. Radni tłumaczą to wymogiem czasów. A może to sposób na podratowanie ich kieszeni?

Komisje tzw. problemowe to ciała wyłaniane do opiniowania bieżących i strategicznych działań samorządów, m.in. projektów uchwał. Z założenia ich kształt i liczba wynikają z realnych potrzeb monitorowania najważniejszych dziedzin życia, za  które samorząd odpowiada. Jak to wygląda w praktyce?

Zobacz »

Samorząd

»

Ustrój i kompetencje

»

Uchwały, decyzje, zezwolenia

W Szczecinie w tej kadencji pracuje 11 tzw. stałych komisji problemowych (w poprzedniej było dziewięć). Kultura i sport wzięły rozbrat, dodatkowo powołano komisję inicjatyw społecznych. – Tę ostatnią po to, by ułatwić mieszkańcom stawianie inicjatyw na forum. A przecież jest komisja porządku publicznego, która mogłaby się tym zajmować – mówi Małgorzata Jacyna-Witt, radna niezależna.

W efekcie tylko pięciu spośród 31 radnych nie ma jakiejś ważnej funkcji w radzie. Czwórka z nich to przewodniczący rady i jego zastępcy, a pozostałych 22 to albo przewodniczący komisji, albo ich zastępcy.

W poznańskiej radzie miasta przy 37 radnych liczba komisji wzrosła do 12, bo komisja ochrony środowiska i rewitalizacji podzieliła się na dwie. W  Krakowie, przy 43 radnych, działa 17 komisji plus dwie nadzwyczajne (cztery lata temu było ich 15). W Toruniu 25 radnych poprzedniej kadencji radziło sobie z sześcioma komisjami. W tej kadencji potrzebowali ich już siedmiu, bo okazało się, że oświatę, politykę społeczną i bezpieczeństwo trzeba podzielić.

O co może chodzić? Praca w komisjach jest płatna, a przewodniczący i ich zastępcy otrzymują ekstradodatki do diet w  wysokości nawet do kilkuset złotych. Coraz częściej też liczba komisji zależy od liczby politycznych graczy, których trzeba dopieścić funkcjami. – Przy takiej liczbie komisji nikt już poważnie ich nie traktuje – utyskuje Małgorzata Jacyna-Witt. – Dziesięć lat temu w Szczecinie komisji było osiem. Też niemało, ale wtedy to miało sens, bo radni mieli realną władzę. Teraz, gdy rządzą prezydenci (ich władza pochodzi z  wyborów bezpośrednich – red.), radni mnożą komisje chyba tylko dla prestiżu własnego i swojej formacji.

– To małostkowe podejście, nie można się sugerować ilością, tylko jakością pracy komisji – protestuje Bogusław Kośmider, przewodniczący Rady Miasta Krakowa. – U nas najaktywniejszą komisją jest akurat ta nowo powstała, rozwoju i innowacji. Dzięki niej np. gościliśmy komisarzy z UE, to posiedzenie tej komisji ściągnęło rektorów wszystkich krakowskich uczelni. Świat się zmienia, zmieniają się wyzwania, a my idziemy z duchem czasu.

Kośmider podkreśla, że jeśli już, to trzeba by się zastanowić nad starymi komisjami. – Nie wykluczam, że w przyszłości będziemy je redukować.

Ale Jędrzej Wijas, szczeciński radny SLD i szef komisji kultury (uwolnionej od sportu), broni idei dzielenia komisji. – Kultura łączona ze sportem zawsze stała na gorszej pozycji – mówi. – Teraz jest inaczej.

A koszty takiego pączkowania? Szef krakowskiej Rady Miasta twierdzi, że są niewielkie. – Rocznie na diety wydamy o jakieś 20 tys. zł więcej. Jest się o co sprzeczać?

– Biorąc pod uwagę to, ile mamy w kraju samorządów, w grę mogą jednak wchodzić poważne pieniądze – oponuje Małgorzata Jacyna-Witt. – Poza tym nie można narzekać na cięcia i jednocześnie pozwalać sobie na rozrzutność.