Tej niedzieli Bułgarów czekają kolejne, czwarte w ciągu dwóch lat wybory parlamentarne. Pojawiają się pytania o kierunek, w którym będzie podążać ich kraj, i czy Rosja zdoła utrzymać w nim swoje wpływy.

Demoniczność autorytarnych nacjonalizmów zawiera się także w tym, że trzeba ogromnej odwagi, mądrości i determinacji, by się im sprzeciwić. Mobilizacja w Rosji jest tego kolejnym smutnym dowodem.

Kocham Ryszarda Petru. Uff, powiedziałem to, mam to za sobą, co za ulga. Kocham, lubię, szanuję. I to na razie tyle, pan Ryszard jest jak fuzja u Czechowa – zawieszamy go na ścianie, wypali w trzecim akcie.

Samo trafienie w Kreml, nawet przy założeniu, że Putina tam nie będzie, bo ktoś mu pokaże mój artykuł, może być wystarczające.

Kiedy wątek obrony Kresów przed Sowietami pojawia się w kinie po raz pierwszy, naturalny jest odruch oczekiwania na polskiego bohatera i jego tragiczne losy. Reżyser „Orląt. Grodno ’39” w centrum historii postawił jednak żydowskiego chłopca. Reakcje na jego film wiele mówią nam o współczesnej Polsce.