- Zastanawiamy się nad sprzedażą wierzytelności. W jaki sposób ująć w księgach rachunkowych związane z tym operacje? – pyta czytelnik.
Sprzedaż nieściągalnych wierzytelności często jest bardziej opłacalna od długotrwałej windykacji. Zgodnie z art. 509 § 1 kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią. Nie jest to możliwe, gdy zostało zastrzeżone w umowie lub w przepisach szczególnych kodeksu cywilnego bądź wynika z właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nim prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Jednocześnie, zgodnie z art. 513 § 1 k.c., dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy, z chwilą uzyskania informacji o sprzedaży.
W praktyce sprzedaż wierzytelności może nastąpić w dowolnej formie. Jeżeli jednak wierzytelność jest stwierdzona pismem, to jej zbycie również powinno zostać potwierdzone pismem (art. 511 k.c.).
Wycena
Ewidencja księgowa zbytej wierzytelności uzależniona jest od tego, czy wcześniej został ujęty odpis aktualizujący jej wartość. Zgodnie z zapisami ustawy o rachunkowości (art. 35b ust. 1) jednostki powinny dokonywać odpisu aktualizującego wartość posiadanych należności, uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty, w odniesieniu do:
- należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości – do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu komisarzowi w postępowaniu upadłościowym,
