Tak uznała Izba Skarbowa w Katowicach w interpretacji z 20 marca 2015 r. (IBPBI/2/423-1511/14/JP).
Wnioskująca o interpretację spółka jest producentem maszyn i urządzeń dla przemysłu ciężkiego. W 2007 r. podjęła decyzję o otwarciu nowego wydziału produkcyjnego i w tym celu zawarła z podmiotem zewnętrznym umowę najmu nieruchomości składającej się z hali produkcyjnej, zaplecza socjalnego i placu składowego.
W 2014 r. z powodu zmniejszenia koniunktury na swoje wyroby spółka była zmuszona zmienić swoje plany gospodarcze i ograniczyć produkcję. W związku z tym wynajmowana hala okazała się nieprzydatna. W grudniu 2014 r. umowa najmu została rozwiązana, ale spółka została obciążona wynikającą z umowy karą za jej wcześniejsze rozwiązanie. Spółka stała na stanowisku, że to wynagrodzenie może zaliczyć do kosztów podatkowych.
Organ podatkowy nie zgodził się ze spółką, argumentując, że: „cel wskazany przez ustawodawcę jako osiągnięcie przychodów podatkowych – przez rozwiązanie umowy najmu i umowy o współpracę – nie zostanie osiągnięty. Wręcz przeciwnie, spółka pozbawi się możliwości korzystania z przedmiotu najmu". Organ dodał, że zapłacona przez spółkę kara nie mieści się również w ustawowym pojęciu „zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów".
Organ przywołał przy tym wyroki sądów, m.in. wyrok WSA w Poznaniu z 2 września 2010 r. (I SA/Po 436/10), w którym sąd orzekł, że: „samo działanie polegające na ograniczeniu uszczuplenia majątku podatnika nie stanowi jeszcze wystarczającej podstawy do uznania, iż mamy do czynienia z zabezpieczeniem źródła przychodów".
