Wartość początkowa budynków i lokali mieszkalnych może być przez podatników PIT ustalona w sposób uproszczony. W takiej sytuacji budynku lub lokalu nie trzeba ujmować w ewidencji środków trwałych (zob. art. 22n ust. 3 ustawy o PIT). Odpisy amortyzacyjne w praktyce będą jednak w takim przypadku ustalane od niewielkiej podstawy ich naliczania, przez co metoda ta nie jest raczej opłacalna.
Zgodnie z art. 22g ust. 10 ustawy o PIT podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł. Za powierzchnię użytkową uważa się przy tym powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.
Nie każda nieruchomość
Uproszczony sposób ustalenia wartości początkowej dotyczy nie wszystkich nieruchomości, lecz tylko budynków lub lokali mieszkalnych (interpretacja Izby Skarbowej w Poznaniu z 2 lipca 2014 r., ILPB1/415-371/14-3/TW; interpretacja Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 4 sierpnia 2015 r., ITPB1/4511-631/15/PSZ).
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT):
1. Budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. Gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki sklasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem.