Reguły kwalifikowania przez przedsiębiorców prowadzących księgę przychodów i rozchodów składników majątku do środków trwałych bądź do wyposażenia są precyzyjne, lecz pozwalają na pewne odstępstwa. W większości wypadków to wola podatnika będzie decydowała, czy to, co nabył, będzie środkiem trwałym, czy wyposażeniem.
[srodtytul]Definicja z ustawy i z rozporządzenia[/srodtytul]
Jak wynika ze słowniczka pojęć znajdującego się w [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=77A89FA08E97D9F68000D9EFF11D3901?id=170518]rozporządzeniu ministra finansów z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów[/link], wyposażenie to rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.
Natomiast środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym to budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
[srodtytul]Jakie są różnice[/srodtytul]
