Indywidualne stawki amortyzacji można, a w zasadzie należy ustalać (bo nie ma dla nich stawek podstawowych określonych w ustawowym wykazie stawek amortyzacyjnych) również dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych. Jeśli są to inwestycje w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach, okres ich amortyzacji nie może być krótszy niż dziesięć lat. Minimalny okres amortyzacji inwestycji w inne obce środki trwałe obliczamy według zasad podanych w pkt 1 lub 2 w ramce obok.
[srodtytul]Jak określić długość okresu amortyzacji[/srodtytul]
Aby prawidłowo określić długość okresu amortyzacji danego składnika majątku (a tym samym i wysokość stawki amortyzacyjnej), trzeba najpierw właściwie go zidentyfikować. Jeżeli jest nim środek trwały (używany lub ulepszony, pierwszy raz wprowadzany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych), to w pierwszej kolejności na długość okresu amortyzacji wpływa jego rodzaj, przynależność do określonej grupy według KŚT. Przykładowo domki kempingowe trwale związane z gruntem zaliczane są do grupy 1 i okres ich amortyzacji nie może być krótszy niż 36 miesięcy. Gdy jednak nie są trwale z gruntem związane, należą do grupy 8 i wtedy okres ich amortyzacji może wynieść 24 miesiące.
Dla środków trwałych zaliczonych do grup 3 – 6 i 8 KŚT (oraz inwestycji w obcych środkach trwałych innych niż budynki, lokale, budowle lub środki transportu) o długości okresu amortyzacji decyduje ich wartość początkowa. Błędne jej wyliczenie może powodować znaczne zaniżenie okresu amortyzacji (nawet o 24 miesiące).
Z kolei długość okresu amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych uzależniona jest wprost od ich rodzaju. Normatywny okres amortyzacji może być skrócony jedynie w wypadku licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych, o ile z zawartej umowy wynika, że okres używania tych praw jest krótszy niż 24 miesiące.
[ramka][b]Minimalne okresy indywidualnej amortyzacji środków trwałych[/b]