Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 11 kwietnia 2017 r. (III SA/Wa 952/16).
Bank (dalej także jako: wnioskodawca) świadczy na rzecz swoich klientów usługi polegające na udzielaniu różnego rodzaju gwarancji bankowych. W przypadku braku wykonania zobowiązania, którego wykonanie zostało zabezpieczone gwarancją, bank jest zobowiązany do wypłaty kwoty gwarancji, tj. spełnienia świadczenia pieniężnego. Następnie bank dochodzi od klienta zwrotu wypłaconego świadczenia. W praktyce zdarzają się sytuacje, w których po wypłacie kwoty gwarancji na rzecz klienta, bank nie uzyskuje jej spłaty. Wówczas, jeśli pomimo podejmowanych działań zmierzających do uzyskania spłat należnych kwot gwarancji, w tym w ramach postępowania windykacyjnego, należne wierzytelności nie zostają spłacone, dochodzi do spełnienia przesłanek umożliwiających odpisanie tych wierzytelności jako nieściągalnych. W związku z tym bank zwrócił się do organu podatkowego o ustalenie czy w przypadku braku spłaty kwot wypłaconych gwarancji, będzie uprawniony do zaliczenia poniesionych z tego tytułu strat do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. c ustawy o CIT, jeżeli udokumentuje ich nieściągalność zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Zdaniem wnioskodawcy, w przypadku poniesienia strat na skutek braku spłaty wierzytelności z tytułu wskazanych gwarancji, bank będzie uprawniony do zaliczenia poniesionych w ten sposób strat do kosztów uzyskania przychodów.
Organ w interpretacji o sygnaturze IPPB3/ 4510-710/15-2/JBB nie podzielił stanowiska banku. Jego zdaniem z literalnego brzmienia art. 16 ust.1 pkt 25 lit. c ustawy o CIT wynika, że wymienione przez bank rodzaje gwarancji nie są objęte regulacją tego przepisu. W związku z tym organ uznał, że bank może jedynie zaliczyć do kosztów podatkowych straty z tytułu udzielonych gwarancji spłaty kredytów i pożyczek odpisanych jako nieściągalne, pod warunkiem odpowiedniego udokumentowania ich nieściągalności.
Rozpatrując skargę banku WSA uznał, że wykładnia literalna art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. c ustawy o CIT prowadzi do wniosku, iż wierzytelności odpisane jako nieściągalne z tytułu udzielanych gwarancji bankowych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Zastosowanie wykładni literalnej zwalnia jednocześnie sąd z obowiązku dalszego badania intencji ustawodawcy, które przyświecały mu przy wprowadzaniu danego przepisu.
—Aleksandra Napiórkowska, współpracowniczka zespołu zarządzania wiedzą podatkową firmy Deloitte
