Dla wszystkich pracowników, którzy objęci są ubezpieczeniami w Polsce, podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne jest przychód z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. DzU z 2012 r., poz. 361 ze zm.; dalej updof).
Chodzi tu o wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło ich finansowania. W szczególności są to: wynagrodzenia zasadnicze, płaca za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty. Nie ma przy tym znaczenia, czy ich wysokość ustalono z góry.
Przychodami ze stosunku pracy są też świadczenia pieniężne ponoszone za zatrudnionego, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 updof w zw. z art. 18 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 9 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych; tekst jedn. DzU z 2009 r. nr 205, poz. 1585 ze zm.). Te same przychody uwzględnia się ustalając podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia pracowników wysłanych za granicę przez polskiego pracodawcę do czasowego wykonywania tam pracy.
W przypadku oddelegowanych obowiązują jednak dwie istotne różnice.
Po pierwsze od osiągniętego przez nich przychodu, od którego mają zostać naliczone składki społeczne, odlicza się równowartość diet za czas pobytu za granicą (mimo że osoby te nie mają prawa do diet). Na takie postępowanie pozwala § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia MPiPS z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (DzU nr 161, poz. 1106 ze zm.).
