Ustawa o ewidencji ludności (ustawa) przewiduje, że organ gminy wydaje z urzędu lub na wniosek (...) decyzję w sprawie wymeldowania obywatela polskiego, który opuścił miejsce pobytu stałego i nie wymeldował się.
Decyzję prezydenta miasta uchylił wojewoda. Jego zdaniem była przedwczesna. Choć wymeldowany opuścił lokal, to nie dobrowolnie – czego wymaga ustawa.
Od tej pory sprawa absorbowała też WSA w Szczecinie oraz Naczelny Sąd Administracyjny, aż wróciła do WSA w postaci skargi na decyzję o wymeldowaniu.
Czytaj więcej
Ukrywanie się przed wymiarem sprawiedliwości może być powodem wymeldowania.
Ważniejsza stała się przez ten czas ocena przesłanek wymeldowania z pobytu stałego. Zarysowały się one w pytaniu, czy za dopuszczalną można uznać decyzję o wymeldowaniu, która pozbawia możliwości powrotu do miejsca pobytu stałego wskutek zakazu wydanego przez organ państwowy. Nie został też spełniony warunek dobrowolnego i trwałego opuszczenia miejsca stałego pobytu.
WSA w Szczecinie zaakcentował w orzeczeniu głównie niemożność przebywania w lokalu z uwagi na środki zapobiegawcze. W ocenie sądu nakaz eksmisji, odbywanie kary pozbawienia wolności, nakaz opuszczenia lokalu czy zakaz zbliżania się do określonych osób należy traktować na równi z dobrowolnością opuszczenia lokalu.
– Opuszczenie miejsca stałego pobytu to zatem także opuszczenie pod przymusem organów Państwa – uzasadniała wyrok WSA w Szczecinie sędzia sprawozdawca Renata Bukowiecka-Kleczaj – Trwa bowiem postępowanie karne, w którym zastosowano zakaz zbliżania się, dotychczas nieuchylony. Należy więc przyjąć, że skarżący opuścił trwale i dobrowolnie miejsce zameldowania. Dalsze zameldowanie prowadziłoby więc wyłącznie do utrzymywania fikcji meldunkowej.
Wyrok sądu jest nieprawomocny.
Sygnatura akt: II SA/Sz 40/22
