Dla Kowalskiego ważne jest też, jakie pełnomocnik zawinszuje sobie honorarium. Bo chociaż obie profesje mają taką samą taksę, decyduje umowa z klientem. Dobrze byłoby, aby wiedział, za co płaci.
Uważny czytelnik mojego tekstu „Jaka profesja, taka toga" wyjaśniającego po Marszu Tysiąca Tóg, jaka profesja prawnicza kryje się pod poszczególnymi kolorami wypustek i żabotów, na wyjaśnienie, że togę z ciemnoniebieską oblamówką nosi nie adwokat, ale radca prawny, czyli „prawie jak adwokat", zaprotestował na słowo „prawie".
Nie miało ono pomniejszyć rangi radców, których jest zresztą dwa razy więcej niż adwokatów, ale ich korporacja jest znacznie młodsza, a do zrównania z adwokatami w zakresie spraw, jakie radcowie mogą prowadzić, doszło przed pięcioma laty. Dostali wtedy prawo do prowadzenia obrony w sprawach karnych, wszak z ograniczeniem, że tych spraw nie może prowadzić radca zatrudniony na umowie o pracę, co dotyczy wciąż co drugiego prawnika tej korporacji.
To formalne różnice, w realu może być różnie.
Większość radców wciąż specjalizuje się w sprawach cywilnych, gospodarczych, a nawet węższych dziedzinach, jak ubezpieczenia społeczne czy majątkowe, nie mówiąc o podatkowych. To pozwala im brylować w tych dziedzinach.
