Zgodnie z art. 7091 Kodeksu cywilnego (dalej: k.c.), przez umowę leasingu finansujący (leasingodawca) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu (leasingobiorcy) do używania (używania i pobierania pożytków) przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju (art. 659 k.c.). Z kolei, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz, zastrzeżony w pieniądzach, świadczeniach innego rodzaju lub w ułamkowej części pożytków (art. 693 k.c.).
Co będzie kosztem
Na gruncie podatku dochodowego, nie stanowią kosztu podatkowego u przedsiębiorcy będącego leasingobiorcą (najemcą, dzierżawcą) opłaty wynikające z umowy leasingu operacyjnego, najmu i dzierżawy samochodu osobowego (z wyjątkiem opłat z tytułu składek na jego ubezpieczenie, które podlegają odrębnemu limitowaniu kosztowemu) w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 tys. zł (a w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym – 225 tys. zł) pozostaje do wartości tego samochodu (limit ten obejmuje również VAT naliczony, niepodlegający odliczeniu).
Czytaj także: Leasing: czy opłaca się wykupić samochód
UWAGA!
Składki na ubezpieczenie leasingowanego (wynajmowanego, dzierżawionego) samochodu osobowego nie będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 tys. zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.
Ograniczenie to dotyczy więc wyłącznie składek na ubezpieczenie dobrowolne AC, którego podstawą jest wartość samochodu. Nie obejmuje ono natomiast składek na ubezpieczenia: OC i NNW, które mogą zostać zaliczone – jako niezależne od wartości samochodu – w ciężar kosztów podatkowych w całości. Ponadto, nakłady na ubezpieczenia: OC i NNW nie mogą być uznane za wydatki eksploatacyjne, objęte limitem wskazanym w art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o PIT (art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT) (vide: interpretacje dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej: z 3 czerwca 2019 r., 0114-KDIP2-2.4010.179.2019.1.SJ oraz z 23 maja 2019 r., 0111-KDIB1-1.4010.78.2019.3.BS).