Wprawdzie nie jest to nowy instrument, ale uznano je za „najbardziej wszechstronną i skoordynowaną akcję”. Zostały one wprowadzone w odpowiedzi na konkretne naruszenia prawa międzynarodowego i wywarły wpływ na różne strony kontraktów handlowych. Sankcje, w przypadku polskich przedsiębiorców skutkowały zmianami w umowach z kontrahentami lub nawet zakończeniem współpracy z niektórymi z nich. Wdrożenie sankcji stanowi realizację złożonego algorytmu polityki międzynarodowej, który ma na celu wywarcie presji na podmioty łamiące normy międzynarodowe, przy jednoczesnym minimalizowaniu niepożądanych skutków dla gospodarek państw je wprowadzających. Sytuacja ta przyczyniła się do zmian w dynamice relacji biznesowych, zmuszając przedsiębiorców do adaptacji i poszukiwania nowych strategii, aby chronić swoje interesy w nowej rzeczywistości gospodarczej. Spowodowało to wzrost liczby sporów, z których wiele skierowanych zostało do arbitrażu.
Czytaj więcej
Nie tędy droga - tak eksperci oceniają rządowe pomysły konfiskowania majątków Rosjan w Polsce.
Sankcje nakładane na państwa i ich rodzaje
Środki ograniczające, opisane między innymi w artykule 41 Karty Narodów Zjednoczonych lub artykule 29 Traktatu o Unii Europejskiej, potocznie nazywane sankcjami, to restrykcyjne środki finansowe, pieniężne lub handlowe. Przyjmowane są przez organizacje międzynarodowe i wbrew powszechnemu stanowisku nie są one narzędziem „karania” państwa i jednostek, lecz stanowią formę wywarcia presji, która ma doprowadzić do zmian w prowadzonej polityce. Nakładane są przez Unię Europejską, suwerenne mocarstwa oraz Organizację Narodów Zjednoczonych. Te, które generalnie mogą być nakładane są przez ONZ nie dotyczą Rosji, ze względu na stałą obecność tego państwa w Radzie Bezpieczeństwa i posiadane weto.
Od lutego 2022 Komisja Europejska opublikowała 13 pakietów sankcyjnych. Sankcje wprowadzone przez Unię Europejską możemy za to podzielić na 2 główne grupy: sankcje indywidualne i sektorowe (gospodarcze). Najnowsze wprowadzone zostały rozporządzeniami Rady UE nr 269/2014 oraz 833/2014. Należy zaznaczyć, że rozporządzenia unijne obowiązują kraje członkowskie Unii Europejskiej wprost. Oznacza to, że wiążą one w całości i są bezpośrednio stosowane bez konieczności implementacji przepisów do krajowego porządku prawnego.
Te pierwsze, wymierzone w jednostki, opierają się na takich zabiegach jak na przykład mrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych lub ograniczenia wydawania wiz. Dotyczą one listy osób wyznaczonych w załącznikach do rozporządzeń. Sankcje gospodarcze obejmują znacznie szerzej idące działania. Środki te mogą obejmować całkowite lub częściowe zerwanie stosunków gospodarczych we wszystkich strategicznych sektorach oraz komunikacji: kolejowej, morskiej, lotniczej, pocztowej, telegraficznej, radiowej i innej, jak również zerwanie stosunków dyplomatycznych.
