Gdy po wyjeździe z Polski przytrafi się choroba

Karta (EKUZ) uprawnia do świadczeń zdrowotnych niezbędnych podczas czasowego pobytu w innym państwie UE oraz w Islandii, Norwegii, Liechtensteinie i Szwajcarii.

[srodtytul]Za co sami zapłacimy[/srodtytul]

Jest to jednak opieka zdrowotna tylko w placówkach i u lekarzy działających w powszechnym systemie ochrony zdrowia. Do szpitala, z wyjątkiem przypadków nagłych, można się dostać tylko ze skierowaniem. [b]Uwaga! EKUZ nie zapewnia bezpłatnego leczenia w placówkach prywatnych[/b]. Płaci się za to z własnej kieszeni, bez prawa do zwrotu wydatków. W większości krajów UE i tak zresztą trzeba dopłacać do niektórych świadczeń. Jest to tzw. udział własny pacjenta w kosztach leczenia. Mogą to być np. ryczałtowe opłaty za wizyty u lekarzy, za leki czy dopłaty do pobytu w szpitalu. W pełni odpłatne jest na ogół leczenie stomatologiczne. Ponieważ te kwestie są różnie uregulowane w różnych państwach, warto przed wyjazdem do konkretnego kraju zapoznać się z obowiązującymi tam zasadami.

Warto także wykupić polisę ubezpieczeniową, z której mogą być pokryte koszty leczenia – do określonej wysokości – w różnych, nie tylko publicznych, placówkach oraz koszty transportu do kraju (NFZ ich nie zwraca).

[srodtytul]Na urlop z kartą[/srodtytul]

EKUZ jest dowodem zgody NFZ na pokrycie kosztów niezbędnego leczenia w trakcie czasowego pobytu w państwie UE. Prawo do niego mają osoby ubezpieczone w NFZ obowiązkowo i dobrowolnie oraz członkowie ich rodzin, osoby wyjeżdżające do państwa UE/EFTA na studia lub do szkoły. Wydawana jest bezpłatnie na wyjazdy turystyczne, służbowe, w odwiedziny, na studia. Otrzymują ją pracownicy oddelegowani do pracy za granicę przez polskiego pracodawcę.

Każdy ubezpieczony w NFZ, także członek rodziny, dostaje własną kartę. Gdy na urlop wyjeżdża kilkuosobowa rodzina, EKUZ muszą mieć i rodzice, i dzieci.

By ją otrzymać, trzeba wypełnić wniosek (dostępny w oddziałach wojewódzkich i delegaturach NFZ oraz w Internecie) oraz przedstawić dowód osobisty i aktualny dowód ubezpieczenia. Karta wystawiana jest na ogół na dwa miesiące. Ale dla bezrobotnych maksymalnie na 30 dni, dla uczniów i studentów do końca semestru lub roku szkolnego, a dla emerytów na pięć lat.

Wyjeżdżając bez niej, nie tracimy wprawdzie możliwości leczenia zgodnie z przepisami unijnymi, może się jednak zdarzyć, że jego koszty trzeba będzie pokryć samemu i występować o ich zwrot bezpośrednio do instytucji ubezpieczenia zdrowotnego w państwie, w którym się leczyliśmy.

Wymagane będą wtedy nie tylko dowody zapłaty, ale również EKUZ ważna w okresie udzielania świadczeń. Jeżeli uzyskanie zwrotu kosztów nie było możliwe podczas pobytu za granicą, trzeba wystąpić o ich refundację do właściwego oddziału wojewódzkiego NFZ.

Więcej informacji na stronach internetowych NFZ.

[ramka][b]ILE CZASU WAŻNA JEST KARTA[/b]

[b]Decyduje status osoby ubezpieczonej[/b]

[b]Pracownicy, osoby prowadzące działalność gospodarczą[/b] – dwa miesiące od zapłacenia składki na ubezpieczenie zdrowotne.

[b]Bezrobotni[/b] – 30 dni od daty zaświadczenia z urzędu pracy.

[b]Emeryci[/b] – pięć lat.

[b]Renciści[/b] – w czasie określonym w decyzji rentowej.

[b]Wyjeżdżający do pracy za granicą[/b] – do podjęcia pracy.

[b]Ubezpieczeni w KRUS [/b]– na okres, za jaki opłacono składki.

[b]Studenci[/b] – do końca ważności stempla w legitymacji studenckiej.

[b]Absolwenci szkół średnich i wyższych[/b] – cztery miesiące od daty ukończenia nauki.[/ramka]

[b]Czytaj też:[/b]