Proces ten może wyglądać następująco: lider zespołu przynosi na próbę pomysł na utwór, zarysy linii melodycznych i schematów akordowych (harmonicznych). Gra je pozostałym członkom zespołu. Następnie każdy z nich rozwija zaproponowane motywy na swoim instrumencie, dogrywa swoje partie. W ten sposób wspólnym wysiłkiem powstaje ostateczna wersja utworu.
W takiej sytuacji mamy do czynienia z utworem współautorskim. Jednakże prawo autorskie do utworu nabywa tylko osoba, której wkład w jego powstanie jest przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Okoliczność autorstwa utworu nie może być przedmiotem umowy pomiędzy członkami zespołu. Decydujące znaczenie ma fakt, czy wkład danej osoby jest oryginalny i nie jest jedynie przejawem działalności o charakterze technicznym. Autor samej idei, pomysłu na utwór, który nie uczestniczy w powstawaniu jego ustalonego sposobu wyrażenia, również nie może być uznany za współtwórcę utworu.
W utworze muzycznym cechę twórczości i indywidualności można przypisać samym w sobie jedynie: w sferze melodii – skończonym myślom muzycznym, a w sferze harmonii – ustalonym przebiegom współbrzmień, także w granicach myśli muzycznych. Sam schemat akordowy czy fragment melodii niebędący skończoną myślą muzyczną nie są chronione przez prawo autorskie, dopóki nie zostaną zindywidualizowane na przykład przez połączony z nimi tekst lub specyficzną barwę dźwięku.
Zazwyczaj członkowie zespołu sami jednak decydują, kogo umieścić w rubryce „autorzy" przy zgłaszaniu piosenki pod ochronę ZAiKS i nie zawsze decyzja ta odzwierciedla stan faktyczny.
Może się zdarzyć, że zgłasza się wszystkich członków zespołu albo jedynie jego lidera. Problem najczęściej pojawia się wtedy, gdy w niemiłych okolicznościach odchodzi jeden z członków zespołu. Wtedy mogą pojawić się wzajemne pretensje i roszczenia, także te dotyczące autorstwa utworów, a w związku z tym prawa do otrzymywania tantiem od ZAiKS.
