Jak wynika z tytułu, wyznanie w nim uczynione składam w obliczu nieuchronnej wieczności, muszę być zatem absolutnie szczery. Postępując tak, kieruję się pewnym wskazaniem jurydyczno-moralnym, które jako pierwszy sformułował najstarszy z łacińskich Ojców Kościoła Kwintus Tertulian (żył w latach ok. 155–220, a urodził się w Kartaginie jako syn rzymskiego centuriona–poganina): accusare nemo se debet, nisi coram Deo, co znaczy, nikt nie jest zobowiązany oskarżać samego siebie, chyba że przed Bogiem (De idolatria 56, 2; Hulae 1770). Myśl tę wyrażają w polskim porządku prawnym przepisy art. 74 § 1 i art. 175 § 1 kodeksu postępowania karnego, które jednak czynią z niej regułę bezwzględnie obowiązującą, nieznającą żadnego wyjątku w postępowaniu karnym.
Czytaj także: Reforma procedury karnej: sędzia nie będzie mówił do pustej sali
O tym, że jestem złodziejem, przekonał mnie bon-mot pewnego polityka, którego niedawno z czcią nazwałem Wielkim Metafizykiem, w ślad zresztą za twórcą dzieła Civitas Solis, T. Campanellą (żył w latach 1568–1639). Ktoś taki nie może się przecież mylić, a powiedział on z właściwą mu przenikliwością, że „jeśli ktoś ma pieniądze, to skądś je ma". Najważniejsze jest tu słówko „skądś", które w intencji autora oznacza co najmniej mafijne źródło pochodzenia pieniędzy. To jednak nie zostało tak wprost nazwane z powodu powściągliwości autora, drugiej z charakterystycznych cech jego osobowości (zalet tych jest zresztą nieskończenie wiele, jak przystało na Wielkiego Metafizyka).
W układzie rodziny Corleone
Wyznaję więc, że w swoim długim życiu nazbierałem trochę pieniędzy, co na mocy definicji wyrażonej przez rzeczonego lokuje mnie w układzie podobnym do rodziny Corleone, i to nie jako zwykłego złodzieja (jak powiedział inny znany polityk, choć dużo mniejszego kalibru), lecz takiego, który przezornie zniszczył dowody swojej korupcyjnej działalności, by – jak Almanzor – „uciec i zmylić pogonie" (tym razem chodzi o słowa naszego Wieszcza). Wyrzuty sumienia, jakie mnie w związku z tym dręczą, uśmierza w małym tylko stopniu myśl, że z sumy pieniędzy uzyskanych przeze mnie „skądś", powołany do tego organ musi wyłączyć 4000 zł, które w maju 2007 r. wypłaciło mi Ministerstwo Sprawiedliwości tytułem wynagrodzenia za sporządzenie opinii oceniającej projekt ustawy o tzw. upadłości konsumenckiej.
Na więcej względów nie śmiem liczyć, bo jako „ciemiężyciel i skorumpowany komunistyczny złóg" (to według definicji innego jeszcze polityka, rzekłbym, pośrednio-pośledniego kalibru) po prostu nie zasługuję na łaskawość dziewiczo czystych i natchnionych głosicieli jedynej prawdy i nosicieli sprawiedliwości.
