Skąd się wzięło określenie „szara eminencja"? Otóż powstało w XVII wieku podczas panowania Ludwika XIII. Ale wcale nie chodziło o jego wszechpotężnego pierwszego ministra kardynała Armanda-Jeana du Plessis, księcia de Richelieu i Fronsac, tylko o najbardziej wpływowego i zaufanego doradcę kardynała – francuskiego zakonnika François Josepha Le Clerc du Tremblaya. I to szary kapucyński kolor habitu ojca Józefa sprawił, że nazwano go szarą eminencją.
Każde państwo, każdy ustrój i każda epoka miały w swojej historii mnóstwo takich wpływowych doradców, którzy kształtowali otaczający ich świat, doradzając swemu władcy. Przykładem na wpół legendarnym może być przedstawiony w „Iliadzie" i „Odysei" Homera Nestor – najstarszy uczestnik helleńskiej wyprawy przeciw Troi, który wsławił się jako mądry i doświadczony doradca dowódców greckich. To on nieustannie wpływał na decyzje Agamemnona i można go nazwać głównym architektem wojny trojańskiej.
W prawdziwym świecie starożytnym istnieli także doradcy królewscy, którzy swój talent i inteligencję poświęcili nie tylko dla polityki, ale także dla nauki i postępu. Do nich należy jedna z najbardziej tajemniczych postaci starożytnego Egiptu – Imhotep.
Starożytny geniusz
Jego imię oznacza „przychodzi w pokoju". Żył w latach 2667–2600 p.n.e. Był lekarzem, kapłanem, architektem i szefem ministrów na dworze faraona Dżesera z III dynastii. Zaprojektował dla władcy pierwszą w historii piramidę schodkową w Sakkarze nieopodal Memfis. Przypuszcza się, że wprowadził technikę stosowania kolumn podtrzymujących w architekturze. Niewiele wiemy o Imhotepie, najwyższym kapłanie Ra w Heliopolis. Był erudytą w wielu dziedzinach i to jego, a nie Hipokratesa, uznawano za ojca medycyny. W czasach późniejszych był traktowany coraz bardziej jako postać na wpół legendarna. W 525 r. p.n.e. został wreszcie podniesiony do rangi bóstwa, ponieważ obawiając się przez całe życie kotów jako strażników świata umarłych, był utożsamiany z greckim bogiem medycyny Asklepiosem.
Imhotepowi przypisuje się odkrycie krwiobiegu człowieka i zastosowanie innowacyjnych technik chirurgicznych. Przypuszcza się bowiem, że odnaleziony w 1862 r. papirus Edwina Smitha, zawierający 100 anatomicznych określeń i opisów leczenia 48 przypadków zranień, jest autorstwa Imhotepa.
