Pierwsze szczepy koronawirusa ludzkiego zidentyfikowano w latach 60. XX wieku, a pierwszy szczep wyizolowano od dziecka z objawami przeziębienia w 1962 roku. W następnych latach wyizolowano kolejne szczepy, z których dwa zostały uznane za odrębne gatunki.
Pierwszy groźny gatunek koronawirusa zidentyfikowano w 2002 roku w chińskiej prowincji Guangdong. Wirus, który został nazwany SARS-CoV, wywoływał zespół ciężkiej niewydolności oddechowej (ang. Severe Acute Respiratory Syndrome) i spowodował śmierć 775 osób. Wkrótce odkryto kolejne szczepy. Dwa z nich uznano za winne cyklicznych epidemii zakażeń dróg oddechowych, które pojawiały się późną jesienią, zimą i wczesną wiosną w odstępie od dwóch do czterech lat. Uważa się, że koronawirusy są odpowiedzialne za 10–20 proc. wszystkich przeziębień.
Wirusy infekują wszystkie formy życia, ale same nie są zdolne do rozmnażania się poza komórką gospodarzem. Nie mają struktury komórkowej i nie są uważane za organizmy. Te najprostsze zbudowane są z fragmentu genomu (RNA lub DNA) niezbędnego do wytworzenia cząstek potomnych, otoczonego płaszczem białkowym.
Wirusy mogą się namnażać wyłącznie we wnętrzu komórek gospodarza. Nie mają własnych miejsc wytwarzania energii czy biosyntezy i są całkowicie uzależnione od metabolizmu zainfekowanej komórki, która jest niezbędna także w procesie replikacji. To tłumaczy, dlaczego wirusy mogą atakować tylko określone organizmy, a w ich obrębie tylko pewne określone typy komórek. Tworzone przez wirusy białka czy enzymy muszą być zgodne z tymi w komórkach gospodarza.
