W listopadzie 2015 r. ABC sp. z o.o. nabyła prawa do znaku towarowego. Spółka zamierzała wykorzystywać nabyty znak towarowy na cele prowadzonej działalności gospodarczej dłużej niż rok, więc zaliczyła go do wartości niematerialnych i prawnych. Znak towarowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych 19 listopada 2015 r. Okazało się jednak, że spółka sprzedała ten znak towarowy przed upływem roku od dnia jego oddania do używania, tj. w czerwcu 2016 r. Czy należy skorygować dotychczasowe odpisy amortyzacyjne od znaku towarowego (wartości niematerialnej i prawnej) zbytego przed upływem roku od momentu oddania go do używania? – pyta czytelnik.
Stosownie do art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c tej ustawy, wartości niematerialne i prawne, a więc nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (tekst jedn. DzU z 2013 r. poz. 1410 ze zm.), tj. m.in. znaki towarowe, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, tj. umowy leaisngu.
Z art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT wynika, że aby wymienione w nim składniki majątku (m.in. znaki towarowe) mogły stanowić wartość niematerialną i prawną, ich przewidywany okres użytkowania powinien przekraczać rok.
W znaczeniu słownikowym »przewidzieć — przewidywać« oznacza »przeczuć, domyślić się co będzie, co może nastąpić« lub »określić, oznaczyć coś z góry«. Z kolei, »przewidywanie« »to, co ktoś przewiduje, przypuszcza, czego się spodziewa, domyśla» (http://sjp.pwn.pl).
Ważny jest zamiar
O uznaniu danego składnika majątkowego za środek trwały lub wartość niematerialną i prawną decyduje więc zamiar (intencja) używania/wynajmowania go przez okres przekraczający rok. Posługując się zwrotem „przewidywanym" ustawodawca uwzględnił zatem uwarunkowania rzeczywistości gospodarczej, w której podatnik często nie jest w stanie z całą pewnością określić, jaki będzie przyszły, faktyczny okres używania danej wartości niematerialnej i prawnej. Odwołanie się przez ustawodawcę do przewidywanego okresu używania składnika majątkowego wskazuje, że dla uznania w/w składnika majątku za wartość niematerialną i prawną obojętny jest okres jego faktycznego używania, nawet jeżeli odbiega on od okresu pierwotnie przewidywanego i jest krótszy niż rok.
