Wojewódzkie sądy administracyjne w Bydgoszczy, Łodzi, Poznaniu i Rzeszowie wbrew interpretacji Ministerstwa Finansów uznały, że usługi komorników są zwolnione z VAT. Innego zdania są te w Kielcach, Opolu i Gdańsku. Nie widać więc końca sporu, który rozpoczął się w czerwcu ubiegłego roku. Na dziś komornicy prowadzą 4:3. Kolejne sprawy są jednak w toku, i to przed wszystkimi 16 sądami wojewódzkimi.
Zmiana zdania
9 czerwca 2015 r. minister finansów zmienił po 11 latach na niekorzyść komorników interpretację ogólną (PTI.050.1.2015.LJU.19). Uznał, że czynności egzekucyjne są co do zasady opodatkowane. Ze zwolnienia mogą zaś korzystać tylko kancelarie, których obrót roczny nie przekracza 150 tys. zł.
Komornicy, którzy nie zgadzają się z takim stanowiskiem, zaczęli masowo występować o indywidualne wykładnie przepisów – interpretacja ogólna nie podlega bowiem zaskarżeniu. Argumentowali, że komornik jest organem władzy publicznej wykonującym orzeczenia sądowe, a nie przedsiębiorcą. Pierwsze rozstrzygnięcia wojewódzkich sądów administracyjnych nie rozwiązują jednak sporu.
Stanowisko w pełni korzystne dla komorników zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z 30 czerwca 2016 r. (I SA/Rz 373/16). Wynika z niego jasno, że komornik nie jest podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT oraz art. 9 ust. 1 unijnej dyrektywy 112. Co więcej, nawet przy założeniu, że komornik sądowy spełniłby kryteria uznania go za podatnika, to zdaniem sądu należy uznać, iż podlega on wyłączeniu na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Zgodnie z nim nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w odniesieniu do wykonywanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa.
Rzeszowski WSA podkreślał, że działalność komornika, w zakresie przedmiotowym nie spełnia wymaganego kryterium, jakim jest wykonywanie działalności we własnym imieniu (komornik bowiem działa w imieniu państwa). Ponadto ze względu na ograniczenia w samodzielności wykonywania zawodu nie ma też podstaw do zaliczenia komornika do tzw. wolnego zawodu lub zawodu uznanego za taki (zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy 112).