Momentem uzyskania przez pracownika przychodu, zależnie od jego rodzaju, jest:
- w przypadku regulowania podwładnym należności pieniężnych (np. wynagrodzenia) – dzień postawienia do dyspozycji zatrudnionego gotówki lub dzień obciążenia rachunku bankowego pracodawcy, w związku z realizacją przelewu dla zatrudnionego (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 8 lipca 2009 r., IPPB5/423-198/09-3/MB).
- w przypadku świadczeń pozapłacowych (np. świadczeń w naturze) – dzień przekazania ich zatrudnionemu lub dzień postawienia ich do jego dyspozycji.
Należne, ale niewypłacone podwładnemu wynagrodzenie za pracę, nie stanowi podstawy wymiaru składek zusowskich. Potwierdza to m.in. uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 10 września 2009 r. (I UZP 5/09), w której czytamy:
„(...) podstawą wymiaru składki są (fizycznie) otrzymane – wypłacone środki pieniężne, albo też takie środki postawione do dyspozycji pracownika (a więc środki pieniężne wypłacone, ale z przyczyn leżących po stronie pracownika niepobrane przez niego, a więc należność przekazana do dyspozycji pracownika jako prawnie mu przysługująca) – tak rozumiany jest przychód w ustawie o podatku dochodowym, co skądinąd jest zrozumiałe, biorąc pod uwagę, że podatek dochodowy jest należny od środków pieniężnych, którymi podatnik dysponuje albo może dysponować. Nie jest więc prawnie możliwe uwzględnianie w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników jakichkolwiek należności, które nie stały się przychodem ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.
