Racjonalne i uczciwe zasady wobec młodych

1. Jak szeroko powinien być otwarty dostęp do adwokatury dla absolwentów prawa i przedstawicieli innych zawodów prawniczych?

Jestem zdecydowanie przeciwna ograniczaniu dostępu do zawodu. Uznaję zarazem, że niezbędne są racjonalne i uczciwe wobec młodych ludzi zasady weryfikowania wiedzy kandydatów do adwokatury. Podstawą decyzji legislacyjnych i samorządowych dotyczących warunków dostępu do adwokatury powinny być przesłanką rękojmi należytego wykonywania zawodu i rzetelność w ocenach przydatności zawodowej. Obawiam się jednak, że za kilka lat obecni aplikanci spotkają się w niektórych izbach z problemem braku pracy, o którym dziś nie mówi się głośno.

2. Czy adwokaci powinni mieć możliwość reklamowania swojej działalności zawodowej?

Jestem przeciwniczką zezwolenia na reklamę w zawodzie adwokata. Jeśli celem samorządu ma być obligatoryjne doskonalenie zawodowe, zachowanie godności w świadczeniu pomocy prawnej, tworzenie zawodu o wzorcowych założeniach, to musimy liczyć się z ograniczeniami. Jednak obowiązujące zakazy etyczne idą bardzo daleko. Stąd brak jednoznaczności w ich wyegzekwowaniu przez samorząd.

Władze samorządu powinny rozszerzać zakres informacji o zawodzie, a adwokatom należy ułatwić informowanie o specjalizacjach. Rady adwokackie powinny dysponować spisami adwokatów ze wskazaniem praktyki.

3. Czy obecna organizacja i struktura terytorialna samorządu adwokackiego jest dobra, czy powinna się zmienić i jak?

Dyskusja o zmianach strukturalnych w organizacji samorządu skupia się z reguły na kształcie i istnieniu izb adwokackich z odniesieniem do ich wielkości. Obecnie jednak wszystkie izby podwajają swoją liczebność. Reformy wewnętrzne są ważne, ale wolałabym widzieć je jako usprawniające kompleksowo działalność samorządu (w tym sądownictwa dyscyplinarnego). Widzę też inne, bardziej istotne cele adwokatury: uregulowanie egzaminu adwokackiego, udział w wymiarze sprawiedliwości (w tym obsadzanie stanowisk sędziowskich). Nie chciałabym, aby skupiła się wyłącznie na rozmowach dotyczących rozwiązań wewnętrznych.

4. W jaki sposób adwokatura mogłaby włączyć się w udzielanie pomocy prawnej najuboższym?4

Adwokatura od dawna udziela pomocy prawnej najuboższym, współpracując z takimi organizacjami jak Caritas czy Fundacja Helsińska. Bierze także udział w programach rządowych dotyczących przemocy w rodzinie oraz w programach pomocy ofiarom przestępstw. Bezpłatnie pomaga formułować skargi do Trybunału Praw Człowieka. Udziela porad w radach adwokackich. Nie uważam jednak, że można na tym poprzestać. W jednej z izb wspólnie z władzami dużego miasta przygotowano program pomocy wzorowany na amerykańskich. Najlepsze kancelarie adwokackie miały udzielać darmowych porad w soboty i niedziele. Niestety, przeszkodą w upowszechnieniu bezpłatnej pomocy prawnej jest system podatkowy, który nakazuje odprowadzać należności za jej świadczenie.

5. Czy adwokaci powinni połączyć się z radcami w jednej korporacji zawodowej?

Dyskusja o połączeniu zawodów opiera się z reguły na argumentacji, że ilość ma przejść w jakość i siłę. Ale kiedy mowa o konkretach, wygląda to znacznie słabiej. Dzieli natomiast oba środowiska, ale i adwokaturę wewnątrz. Dla nas najwyższą wartością jest ochrona niezależności zawodowej, której gwarancją jest m.in. zakaz zatrudniania się. Jesteśmy otwarci na radców, którzy chcą zasilić nasze szeregi, przyjmując istniejące w zawodzie ograniczenia. Oba samorządy powinny pracować nad nowymi, oderwanymi od trwających sporów i emocji, płaszczyznami współpracy.