Żołnierz zwolniony ze służby wojskowej przez rok po odejściu ze służby otrzymuje co miesiąc świadczenie pieniężne. Wypłacane jest ono w wysokości uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, należnego wojskowemu w ostatnim dniu pełnienia służby. Tak stanowi art. 95 pkt 1 ustawy z 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (dalej: ustawa).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 26 stycznia 2012 r. (II SA/Wa 2214/11) wskazał, że aby dodatek do uposażenia był tym wliczanym do podstawy wymiaru należności z art. 94 i 95 ustawy, musi mieć charakter stały i być przyznany przez właściwy organ wojskowy.
Określone warunki
Świadczenie pieniężne należy się żołnierzowi, który pełnił nieprzerwanie zawodową służbę wojskową przez co najmniej 15 lat (art. 96 ust. 1 ustawy). Do zawodowej służby wojskowej zalicza się okresy pełnienia nieprzerwanej czynnej służby wojskowej, z wyłączeniem okresów zawieszenia w czynnościach służbowych lub tymczasowego aresztowania, chyba że prawomocnym orzeczeniem postępowanie karne lub dyscyplinarne, będące przyczyną zawieszenia lub aresztowania, zostało umorzone bądź żołnierz został uniewinniony na mocy prawomocnego wyroku lub orzeczenia o uniewinnieniu w postępowaniu dyscyplinarnym (art. 94 ust. 3 ustawy).
Zgodnie z art. 96 pkt 2 ustawy świadczenie to przysługuje też wojskowemu zwolnionemu z zawodowej służby wojskowej pełnionej jako służba stała, który pełnił ją krócej niż 15 lat, jeśli został zwolniony wskutek:
- upływu terminu wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej dokonanego przez właściwy organ,
