NSA nie miał wątpliwości, że w przypadku zakończenia postępowania likwidacyjnego i prawomocnego wykreślenie spółki z o.o. z rejestru przedsiębiorców KRS nie ma innego podmiotu (następcy prawnego), który mógłby przejąć aktywa i pasywa spółki. Konsekwencją zaistnienia w postępowaniu sądowym definitywnego braku następcy prawnego strony jest więc umorzenie postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sąd uznał, że taki sam skutek ma wykreślenie z rejestru spowodowane połączeniem z inną spółką (tzw. łączenie się przez przejęcie, art. 492–493 k.s.h.).
Zauważył, że zgodnie z art. 494 § 1 k.s.h. spółka przejmująca albo spółka nowo zawiązana wstępuje z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej albo spółek łączących się przez zawiązanie nowej spółki. W świetle natomiast art. 93 § 1 ordynacji podatkowej osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się: osób prawnych, osobowych spółek handlowych, osobowych i kapitałowych spółek handlowych wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek. Zasada ta dotyczy odpowiednio osoby prawnej łączącej się przez przejęcie: innej osoby prawnej (osób prawnych) czy osobowej spółki handlowej (osobowych spółek handlowych).
W ocenie sądu kasacyjnego dla rozstrzygnięcia spornej sprawy istotne jest, czy postępowanie z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (a w konsekwencji i postępowanie sądowe w tym zakresie) należy do kategorii „praw i obowiązków", o których mowa w ww. art. 93 § 1 o.p.
NSA przypomniał, że rozstrzygnięcie zawierające interpretację prawa podatkowego (podobnie jak odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa) nie jest rozstrzygnięciem władczym. Nie ma także charakteru aktu stosowania prawa. Organ podatkowy, wydając interpretację, nie ustanawia żadnej normy indywidualnej, lecz jedynie przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej, której zakres przedmiotowy w tym przypadku jest zakreślony stanem faktycznym przedstawionym przez pytającego we wniosku. Z istoty interpretacji wynika, że nie powoduje ona dla zainteresowanego wiążących skutków prawnych. Zastosowanie się do interpretacji zależy od woli zainteresowanego. Skoro zatem, udzielając interpretacji, organ nie orzeka o istocie sprawy, a jedynie ocenia stanowisko wnioskodawcy w sprawie wykładni i stosowania przepisów prawa, nie może mieć w tym przypadku zastosowania art. 93 § 1 o.p. Interpretacja nie stwarza bowiem po stronie zainteresowanego żadnych praw ani obowiązków z ustaw podatkowych.
Zdaniem sądu uznanie, że postępowanie o wydanie interpretacji czy postępowanie sądowe je kontrolujące toczy się z udziałem następcy prawnego zainteresowanego, mogłoby doprowadzić do niepożądanej sytuacji. Dany podmiot, tj. następca prawny, mógłby dysponować dwiema interpretacjami podatkowymi wydanymi w tym samym stanie faktycznym: jednej wydanej w konsekwencji jej własnego wniosku i drugiej – wraz z przejęciem innej spółki. A taka sytuacja jest niedopuszczalna.
