HR nie jest sztuką dla sztuki

[b]Rz: Ten konkurs nie jest łatwy. Trzeba się do niego jakoś specjalnie przygotowywać?[/b]

Izabela Jarosz: I tak, i nie. Choć nie przygotowywałam się przed samym startem, ale tak naprawdę przygotowaniem był cały okres mojej pracy zawodowej. Konkurs był testem, który sprawdzał to, czego się nauczyłam przez ostatnie sześć lat.

[b]A co było największym wyzwaniem?[/b]

Największym, ale i najciekawszym było bezpośrednie spotkanie z jury. Sytuacja, gdy po drugiej stronie stołu siedzi kilkanaście osób i zadaje pytania ze wszystkich obszarów związanych z zarządzaniem ludźmi, to duże wyzwanie. Nie tylko pod względem wiedzy, ale też społecznego kontekstu.

[b]Psychologom jest pewnie łatwiej. Pani skończyła psychologię, a wcześniej historię sztuki. Kiedy i dlaczego zdecydowała się pani na HR? [/b]

Pierwsze krok zrobiłam już w czasie studiów. Choć myślałam o pracy na uczelni, to wybierałam kursy ukierunkowane nie tylko na psychologię naukową, ale i na zarządzanie zasobami ludzkimi. Jednak tak naprawdę decydujący był mój pierwszy konkurs przed sześcioma laty. W grze o staż wygrałam wtedy półroczną praktykę w dziale zasobów ludzkich Auchan. Po tej praktyce postanowiłam, że zostaję w HR. Ale był też dodatkowy, osobisty aspekt, ponieważ moja mama jest od lat szefem kadr.

[b]Jak zareagowała na pani wybór?[/b]

Bardzo mnie wspierała. Podczas pierwszej praktyki wyłożyła mi w szczegółach kodeks pracy, odpytała potem z rodzajów umów i do dziś jest dla mnie dużym wsparciem. Ta znajomość podstaw – w sensie rozumienia prawa pracy i relacji między pracownikiem a pracodawcą – ma istotne znaczenie w HR.

[b]Co panią najbardziej pociąga w tym zawodzie?[/b]

Myślę, że najfajniejsze jest to, iż dotyka się każdego aspektu funkcjonowania firmy. Ciekawym wyzwaniem jest rozwiązanie problemu, jak od strony zarządzania ludźmi sprawić, by biznes rósł. Trzeba się zastanowić, jakich ludzi zatrudnić, co zrobić, by chcieli się przyczyniać do rozwoju firmy i czerpali z tego satysfakcję.

[b]A co jest najtrudniejsze?[/b]