Ogłoszenie listy nabywców nieruchomości to już pośrednictwo

Sprzedawca odmówił zapłaty, oświadczając, że umowa była pozorna, choć nie ustalono, co miałaby ukrywać. Tak ją jednak zakwalifikował Sąd Okręgowy, nie dając wiary, że strony umówiły się na tak wysoką prowizję w sytuacji, gdy zwyczajowo wynosi ona 2–3 proc. ceny.

Z kolei Sąd Apelacyjny zakwalifikował ją jako umowę pośrednictwa, ale ponieważ pośrednik nie ma licencji, więc uznał, że jest nieważna.

Pełnomocnik Marcina S., adwokat Michał Gilarski, przekonywał Sąd Najwyższy, że jego klient nie dokonywał żadnych czynności prawnych (wymagających określonego profesjonalizmu), ale jedynie sporządził listę dobrych klientów. Wykonał więc czynności techniczne, sprzedał wiedzę. A prowizja jest tak wysoka, bo klient był dobry. Jeśli nawet umowa była nieważna, to Jarosław J. powinien zapłacić wynagrodzenie, bo uzyskał bezpodstawne wzbogacenie.

Te argumenty nie przekonały Sądu Najwyższego.

– Przeciwnie, gdyby pozwany zapłacił tak wysoką prowizję, to mógłby żądać jej zwrotu jako nienależnego świadczenia – powiedział w uzasadnieniu sędzia Krzysztof Pietrzykowski. – Można dodać jeszcze jeden zarzut dotyczący tej umowy (o prowizji): niezgodność z zasadami współżycia społecznego (art. 5 kodeksu cywilnego). Niewątpliwie jednak umowa ta mieści się w pojęciu umowy pośrednictwa  i jest nieważna. W rezultacie pozew Marcina S. został oddalony.  Wyrok SN jest ostateczny.