Mogą odliczyć od dochodu wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Dzięki temu uzyskują oszczędności w wysokości 19, 30 lub 40 proc. odliczonej kwoty w zależności od tego, w jakim progu podatkowym mieści się ich dochód.
Z ulgi rehabilitacyjnej mogą skorzystać osoby niepełnosprawne oraz takie, na utrzymaniu których pozostają osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe. Jest jednak warunek – dochody utrzymywanych osób niepełnosprawnych nie mogą przekroczyć w ciągu roku 9120 zł. Warunek ten nie dotyczy osób niepełnosprawnych, które mogą same korzystać z ulgi.
Odliczenia mogą wiązać się jedynie z wydatkami wyraźnie wskazanymi w ustawie, i to pod warunkiem że nie zostały sfinansowane (lub choćby dofinansowane) w całości ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W wypadku gdy taka pomoc miała miejsce, odliczeniu podlega jedynie różnica między poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w innej formie. Jeśli np. wydatek wyniósł 800 zł i dofinansowano 200 zł, to odliczyć można tylko 600 zł.
Większość wydatków objętych ulgą rehabilitacyjną odlicza się w wysokości faktycznie poniesionej, z wyjątkiem wydatków na:
- opłacanie przewodników, utrzymanie psa przewodnika, używanie samochodu w związku z dojazdem na zabiegi – obowiązuje limit odliczeń 2280 zł,
