Najbardziej lubię rozśmieszać

[b]Rz: Po smoleńskiej tragedii byliśmy świadkami wielkiej manifestacji jedności narodowej, wielu pięknych i podniosłych gestów. Myśli pani, że zmienią coś w naszym stosunku do ojczyzny, który na co dzień przybiera czasem formę ksenofobicznego, „dresiarskiego” patriotyzmu?[/b]

[b]Zbliżenie - [link=http://www.rp.pl/temat/355194_Zblizenie.html]Czytaj więcej[/link][/b]

[b]Sonia Bohosiewicz:[/b] Pod Smoleńskiem wydarzyła się tragedia przekraczająca wszelkie wyobrażenie. Dlatego najpierw był szok. Podobny do tego po zamachu na World Trade Center: człowiek w coś takiego po prostu nie wierzy. A potem... No, cóż, ludzie są, jacy są. Wiele osób ten dramat dotknął osobiście. Ale jeśli chodzi o resztę, to pewnie było różnie. Od razu ktoś wymyślił, żeby za grube pieniądze sprzedawać najtańsze znicze z supermarketu, stanęły kramy z kwiatkami. Taką człowiek ma naturę. Nie chodzi o to, żeby kogoś osądzać, ale też nie ma sensu przesadzać z entuzjazmem, że jesteśmy tacy wrażliwi. Ci, którzy nie noszą dresów, też mają w sobie coś z dresiarzy.

[b]Natasza, którą pani zagrała w „Wojnie polsko-ruskiej”, na podstawie książki Doroty Masłowskiej, przeraża swoim agresywnym stosunkiem do świata. Dla niej, tak samo jak dla głównego bohatera – Silnego, Ruscy są obiektem największego lęku i zarazem nienawiści.[/b]

Kiedy przeczytałam książkę Masłowskiej, zastanowiło mnie od razu: a kto to są ci „Ruscy”? Czy to ci, którzy stoją na bazarze i sprzedają tanie wyciskarki do czosnku? Osobiście lubię Rosjan, sama mam wielu przyjaciół w Moskwie. A wracając do patriotyzmu, pamiętam, że jako mała dziewczynka bardzo się dziwiłam, po co są te wszystkie wojny. Miałam nawet pomysł, żeby dwa skonfliktowane narody zamiast się bić, rozgrywały partię szachów...

[b]Kiedy uświadomiła sobie pani naiwność takiego myślenia?[/b]

Nie pamiętam, chyba szybko. Gdy zorientowałam się, że agresja nakręca ludzi.

[b]Pani była zbuntowaną nastolatką?[/b]

Agresja nie bierze się znikąd. Jesteśmy na każdym kroku krępowani nakazami, jak się mamy zachowywać, a jak nie, reklamami, które wmawiają nam np., że każda kobieta musi być chuda. Nie przechodziłam okresu radykalnego buntu, ale miałam dużo energii. Na szczęście, znalazło się dla niej ujście: miałam fajne, aktywne życie w liceum. No i na Śląsku, gdzie się wychowałam, jest mocno zakorzeniony autorytet rodziców. Ale wyobrażam sobie dzieciaki, którymi nikt się nie zajmuje i które z nudów albo potrzeby wyładowania się urządzają bijatyki.

[b]Spotkała pani kiedyś taką wściekłą babę jak Natasza?[/b]

Dzięki Bogu, nie. Wiadomo, że świat wykreowany przez Dorotę Masłowską i reżysera Xawerego Żuławskiego jest w jakimś stopniu przerysowany. To rodzaj komiksu. Ale przypuszczam, że gdyby pójść w odpowiednie miejsce, np. do jakiejś remizy, można się natknąć na nakoksowane nastolaty, które właśnie tak się zachowują. Postać Nataszy wymyśliła Masłowska. Na zdjęciach próbnych u Żuławskiego zorientowałam się, czego będzie ode mnie oczekiwał, jakiego rodzaju energii. Kiedy znaleźliśmy się na planie, właściwie wszystko mieliśmy dogadane, doszła tylko scenografia, którą trzeba było okiełznać i wykorzystać. Od pierwszej rozmowy wiedziałam, że reżyser ma ten film precyzyjnie przemyślany, ale jednocześnie nie krępował mojej inwencji, pozostawiał swobodę.

[b]Jest pani obsadzana w rolach kobiet silnych, przebojowych, takich, które wiedzą, czego chcą. Prywatnie też taka pani jest?[/b]

Nie przeczę, jestem silna. I na pewno bezpośrednia. Dziś coraz trudniej znaleźć reżysera, któremu chce się poświęcić aktorowi tyle czasu, żeby mógł spróbować różnych wariantów zagrania postaci. Pracuje się pod naciskiem producenta, film musi się sprzedać, dlatego mało kto decyduje się na ryzyko. Niedawno zagrałam panią mecenasową w „Małej maturze 1947” Janusza Majewskiego. Epizod, ale mam nadzieję, że udało mi się ciekawie narysować postać. Cieszę się, bo zazwyczaj byłam obsadzana w rolach prostych dziewczyn.

[b]Jak fryzjerka Hanka z warszawskiej Pragi. Rola w „Rezerwacie” Łukasza Palkowskiego wiele zmieniła w pani aktorskim życiu, posypały się nagrody.[/b]

Toteż na tę moją szufladę specjalnie nie narzekam. Takie postaci jak Hanka nie są jednowymiarowe, pod agresywną, wulgarną powierzchownością mają ciekawe wnętrze, uczucia i tęsknoty.

[b]Idealnie wtopiła się pani w świat praskiego „rezerwatu”. W filmie obok aktorów zagrali statyści, rodowici prażanie. Jesteście nie do rozróżnienia![/b]

Faktycznie, mówiono o mnie, że jestem dziewczyną z Pragi. To przede wszystkim zasługa Łukasza, który świetnie dogaduje się z ludźmi i potrafi stworzyć na planie atmosferę, w której wszyscy się czują dobrze.

[b]Praga pokazana została z dużym sentymentem. Pani znalazła tam coś fascynującego?[/b]

Zanim trafiłam na plan filmu, nie wiedziałam o Pradze dokładnie nic. W czasie zdjęć zorientowałam się, że nie żyją tam jacyś menele, tylko ludzie, którzy nie mieli alternatywy. Bohaterowie filmu mieszkają w kamienicy, która za chwilę ma być wyburzona. Nie wiadomo, co z nimi będzie. To jest świat trochę opryszkowaty, ale nie przestępców i zwyrodnialców. Ci ludzie też mają swoje zasady.

[b]Wychowała się pani w małym miasteczku: śląskich Żorach. Są tam podobne rezerwaty?[/b]

Ślązacy tworzą jakąś enklawę. Są dumni ze swego pochodzenia, „charakterni”, żyją właściwie na co dzień z poczuciem zagrożenia. To, że śląskie kobiety są silne, nie wzięło się z niczego. Mają świadomość, że mąż, który rano wychodzi do pracy w kopalni, może już nie wrócić. Dbają o czystość, porządek, co sobotę robią wielkie pranie. Mój ulubiony obrazek ze Śląska to właśnie te obwieszone praniem sznury. Dowód ich troski o rodzinę.

[b]Miała pani niedawno okazję zagrać śląską żonę i matkę w „Laurze” – opartym na faktach filmie o górniku zasypanym w lutym 2006 roku.[/b]

To było niezwykłe doświadczenie. I historia tego człowieka: dramatyczna, wzruszająca, ale bez patosu. Wie pani, że on, leżąc pod zwałami ziemi, opowiadał sobie dowcipy, żeby jakoś wytrzymać? Nie wiedział, czy jest dzień, czy noc ani jak długo jest uwięziony. Kiedy został w końcu odkopany, od razu zapytał, kto wygrał mecz, na który czekali wszyscy kibice.

[b]W „Rezerwacie”, w scenie na barce, filmowy Marcin, chłopak z „warszawki”, mówi do Hanki, że jej zazdrości. Bo ona ma swoje miejsce. Aktorzy prowadzą zwykle życie nomadów. Pani ze Śląska wyjechała do Krakowa, stamtąd do Warszawy. Znalazła już pani swoje miejsce?[/b]

Nie mam poczucia, że żyję na walizkach. To jest normalna kolej rzeczy, że się wyjeżdża na studia albo do pracy. Wydaje mi się, że miejsce nie określa mnie tak bardzo jak Hankę. W moim przypadku chodzi bardziej o ludzi, którzy mnie otaczają. Kiedy mieszkałam w Krakowie, ściągnęłam tam siostrę, która teraz przeprowadza się do Warszawy. Lubię oswajać miasto, w którym mieszkam, znaleźć sklep blisko domu, w którym ekspedientka będzie mnie znała, stworzyć siatkę miejsc odpowiadających mi atmosferą, kolorami, towarzystwem. Nie wszystko w Warszawie mi się podoba, ale to miasto wystarczająco rozległe i różnorodne, żeby się w nim zadomowić.

[b]Mówiła pani w jednym z wywiadów, że młodzież z małych miast, jak Żory, nie zdaje do szkoły aktorskiej. Więc pani ze swoimi marzeniami długo się ukrywała...[/b]

Trochę się wstydziłam, bo były oderwane od rzeczywistości. Aktorów znałam tylko z telewizji. Raz na Krupówkach w Zakopanem widziałam Janusza Gajosa. Ale to, z czym zetknęłam się na zajęciach studia teatralnego u Doroty Pomykały w Katowicach, natychmiast mnie wciągnęło. Poczułam się raźniej, bo spotkałam młodych ludzi, którzy myśleli podobnie. Potem, znów dzięki Dorocie Pomykale, miałam okazję zweryfikować niektóre wyobrażenia o tym zawodzie z rzeczywistością: dostałam maleńki epizod w „Spisie cudzołożnic” Jerzego Stuhra. I spodobało mi się.

[b]Potem były studia aktorskie, teatry: Stary i Słowackiego. A także kabaret, który trochę tu nie pasuje...[/b]

Dlaczego? Z kabaretową Grupą Rafała Kmity byłam związana kilkanaście lat, zaczęło się jeszcze w szkole teatralnej. Z jednej strony rzeczywiście jest tak, że miejsce Kabaretu Starszych Panów zajęły dziś wygłupy. Ale to, co robił Rafał, nie miało z tym nic wspólnego. To były piękne spektakle, żadne chałtury. Zagrać dobrze w kabarecie i rozbawić widza wcale nie jest łatwo. A ja najbardziej lubię właśnie rozśmieszać.

[b]Na odkrycie przez filmowych i telewizyjnych reżyserów czekała pani dość długo. W „Rezerwacie” zagrała pani już po trzydziestce.[/b]

Wcale nie czekałam. Grałam w teatrze i kabarecie, i sądziłam, że tak będzie wyglądać moja zawodowa przyszłość. Kiedy pojawiła się sposobność zaistnienia w kinie, skorzystałam z niej i bardzo się z tego cieszę.

[b]Ale z teatru praktycznie pani zniknęła.[/b]