W polskim systemie prawnym zobowiązania dwustronne – umowy – opierają się na założeniu, że strony zawierające umowę mogą ułożyć swoje stosunki według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Dodatkowo, skoro zawarcie umowy wymaga zgodnego oświadczenia obydwu stron, to zakłada się, że strona, której warunki kontraktu nie odpowiadają, po prostu nie składa takiego oświadczenia. Taka koncepcja wywodzi się z założenia, że pozycje stron negocjujących umowę są równe, a sama umowa – efektem wspólnych dążeń lub przynajmniej kompromisu stron.