Pierwszy popełnił błąd starosta, zwracając się do wojewódzkiego konserwatora zabytków o uzgodnienie rozbiórki wiekowego budynku gospodarczego. Śladem starosty poszedł wojewódzki konserwator zabytków, wydając odmowne postanowienie. Wreszcie błąd powielił minister kultury i dziedzictwa narodowego, utrzymując w mocy postanowienie konserwatora.
Rezultat tych działań podsumował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który uchylił wszystkie postanowienia i umorzył postępowanie administracyjne.
Zainicjował je wniosek starosty (działającego jako organ architektoniczno-budowlany) do wojewódzkiego konserwatora zabytków o uzgodnienie rozbiórki XIX-wiecznego budynku gospodarczego. Z dokumentacji załączonej przez jego właściciela wynikał zły stan techniczny obiektu należącego w przeszłości do zespołu folwarcznego.
Konserwator nie zgodził się na rozbiórkę, ponieważ zniszczenia nie wykluczają możliwości remontu.
Postanowienie konserwatora zabytków wraz z towarzyszącą mu argumentacją zaakceptował minister kultury i dziedzictwa narodowego.