Do końca czerwca 2018 r. w art. 141 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ustawa emerytalna) kwota wolna od potrąceń realizowanych ze świadczeń emerytalno-rentowych oraz zasiłków z ubezpieczenia społecznego była określona jako odpowiedni procent najniższej emerytury lub renty. W zależności od rodzaju potrącanych należności kwota wolna wynosiła: 75 proc., 60 proc., 50 proc. albo 20 proc. najniższego świadczenia.
Czytaj także: Kwoty wolne od potrąceń z zasiłków
Od 1 lipca 2018 r. nastąpiło „odwiązanie" kwoty wolnej od wysokości najniższej emerytury. Dotychczasowy procentowy związek zamieniono odpowiednimi kwotami, uwzględniającymi poziom minimum socjalnego w jednoosobowym gospodarstwie emeryckim. Zmiany wprowadził art. 5 ustawy z 10 maja 2018 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw (DzU poz. 1076).
Zasady z ustawy emerytalnej
Zdarza się, że pracodawcy zostają zobligowani do egzekwowania określonych należności z wypłacanych zatrudnionym osobom: świadczenia rehabilitacyjnego oraz zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego (zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego, wypadkowego czy wyrównawczego). Muszą wówczas postępować w zgodzie z przepisami ustawy emerytalnej. W myśl jej art. 139 ust. 1, z przysługujących zatrudnionemu świadczeń chorobowych – po odliczeniu zaliczki i innych należności z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych – można potrącić m.in.:
- kwoty nienależnie pobranych świadczeń z tytułu ubezpieczeń społecznych wraz z odsetkami za zwłokę w ich spłacie,
