Wydana 5 marca interpretacja ogólna dotyczy traktowania kosztów dla firm korzystających z usług tzw. faktoringu, czyli odkupu wierzytelności. Potrzeba interpretacji wzięła się z rozbieżności, jakie dotychczas występowały w interpretacjach indywidualnych wydawanych dla takich podatników.
Usługa faktoringu bywa wykorzystywana, gdy dana firma przewiduje trudności z wyegzekwowaniem należności za wyświadczony towar lub usługę. Wtedy sprzedaje ją faktorowi i uzyskuje w ten sposób przychód, zapewniający mu płynność finansową. Na takiej sprzedaży może jednak stracić, bo ów przychód może być wyższy od kosztów takiej wierzytelności.
Czytaj też: Jak ustalić przychody i koszty przy faktoringu
Ministerstwo Finansów wyjaśnia, że po sprzedaży wierzytelności za pełną jej wartość brutto (tj. z VAT) podmiot sprzedający (czyli faktorant) może zaliczyć do kosztów wartość zbywanej wierzytelności pieniężnej w jej pełnej kwocie uwzględniającej podatek od towarów i usług. Czasem jednak zbycie następuje po cenie niższej niż jej nominalna wartość (gdy np. wierzytelność jest trudno ściągalna). Wtedy strata, jaka może powstać w związku z taką transakcją, czyli różnica między wartością brutto wierzytelności a kwotą przychodu z tytułu jej zbycia nie będzie kosztem uzyskania przychodu. Tak właśnie należy interpretować przepisy ograniczające koszty faktoringu, zawarte w ustawach o CIT (art. 16 ust. 1 pkt 39) i o PIT (art. 23 ust. 1 pkt 34).
Podatnik zbywający wierzytelność będzie mógł zaliczyć do kosztów także zapłacone na rzecz faktora wynagrodzenie za wykonywane przez niego na rzecz faktoranta usługi. Dotyczy to również przypadku, kiedy jest ono potrącane z kwoty należności wypłacanej przez faktora faktorantowi za nabytą od niego wierzytelność.
