Zgodnie z art. 291 § 1 kodeksu pracy roszczenie ze stosunku pracy przedawnia się z upływem trzech lat od dnia, w którym stało się wymagalne. Termin ten wiąże zarówno pracowników, jak i uprawnionych członków rodziny zmarłego pracownika (np. o zapłatę odprawy pośmiertnej). Wiąże także pracodawców.
Ponadto termin przedawnienia z art. 291 k.p. odnosi się do wszelkich roszczeń ze stosunku pracy nawiązanego na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania i spółdzielczej umowy o pracę. Terminy przedawnienia dotyczą też roszczeń majątkowych, jak i niemajątkowych.
Dzień spełnienia
Początkiem biegu terminu przedawnienia z art. 291 § 1 k.p. jest dzień, w którym roszczenie pracownika stało się wymagalne. O jego wymagalności decyduje natomiast dzień, w którym pracownik mógł już zażądać spełnienia świadczenia. Wymagalność poszczególnych świadczeń pracowniczych określają przepisy prawa pracy.
Przy pensjach należy wskazać na art. 85 § 2 k.p. Według niego wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego. Natomiast roszczenie o wynagrodzenie za nadgodziny staje się wymagalne w dniu, w którym powinno nastąpić rozliczenie czasu pracy po upływie przyjętego okresu rozliczeniowego. Tak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 20 sierpnia 2008 r. (I PK 35/08). Dopiero od tej daty należy liczyć trzyletni termin przedawnienia.
Do ustalenia daty wymagalności świadczeń z prawa pracy istotne znaczenie mają także przepisy układów zbiorowych pracy czy regulaminów wynagradzania. Mogą one przewidywać inne, korzystniejsze dla załogi postanowienia o terminach wymagalności, np. premii, dodatków stażowych czy nagród jubileuszowych.
