Ponadto przepis art. 927 § 2 KC przewiduje zdolność nasciturusa do dziedziczenia po osobach, które zmarły, zanim się urodził.
Szczegółowe unormowania chroniące nasciturusa zawiera Kodeks rodzinny i opiekuńczy.
>Śmierć
Zdolność prawna osoby fizycznej trwa przez całe życie człowieka i kończy się w chwili jego śmierci. Śmierć stanowi zdarzenie cywilnoprawne, z którym wiąże się wygaśnięcie praw i obowiązków niemajątkowych oraz przejście – poza pewnymi wyjątkami – praw i obowiązków majątkowych na spadkobierców według zasad prawa spadkowego.
Bardzo istotne jest zatem oznaczenie chwili śmierci człowieka. Za taką chwilę uważa się trwałe nieodwracalne ustanie czynności mózgu (śmierć mózgu).
>Akt zgonu
Dokument stanowiący dowód śmierci to akt zgonu sporządzony na podstawie wystawionej przez lekarza karty zgonu.
>Domniemanie równoczesności śmierci
Dla ustalenia chwili ustania zdolności prawnej istotne znaczenie ma domniemanie równoczesności śmierci wprowadzone w art. 32 KC. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli kilka osób utraciło życie podczas grożącego im wspólnie niebezpieczeństwa, domniemywa się, że zmarły jednocześnie. Domniemanie to może być obalone (wzruszone) dowodem przeciwnym, np. ekspertyzą lekarską ustalającą kolejność śmierci.
>Stwierdzenie zgonu
Jeżeli nie sporządzono aktu zgonu w trybie zwykłym, a śmierć człowieka jest niewątpliwa, przeprowadza się postępowanie sądowe o stwierdzenie zgonu (art. 535–538 KPC).
W postanowieniu stwierdzającym zgon sąd oznacza ściśle chwilę śmierci, stosownie do wyników postępowania. Jeżeli dokładne ustalenie takiej chwili nie jest możliwe, przyjmuje się najbardziej prawdopodobną datę śmierci. Postanowienie sądu o stwierdzeniu zgonu ma charakter deklaratoryjny. Orzeczenie sądu rejonowego stanowi podstawę do sporządzenia aktu zgonu przez urząd stanu cywilnego.
>Uznanie za zmarłego
Odrębny typ postępowania sądowego znajduje zastosowanie w razie zaginięcia człowieka, w przypadku gdy nie wiadomo, czy żyje, czy zmarł.
>Przesłanki uznania za zmarłego to:
1) zaginięcie osoby,
2) upływ określonego przez ustawodawcę czasu.
Zgodnie z art. 29 KC uznanie za zmarłego jest możliwe wobec osoby, która zaginęła, a od końca roku kalendarzowego, w którym zgodnie z istniejącymi wiadomościami jeszcze żyła, upłynęło dziesięć lat.
Jednak w przypadku gdy w chwili uznania za zmarłego zaginiony ukończył 70 lat, wówczas termin ten skraca się do pięciu lat.
Uznanie za zmarłego jest niedopuszczalne przed końcem roku kalendarzowego, w którym zaginiony ukończyłby 23 lata. Jednak w nadzwyczajnych przypadkach, gdy zaginięcie nastąpiło w związku ze szczególnymi okolicznościami zwiększającymi prawdopodobieństwo śmierci, terminy umożliwiające uznanie za zmarłego są krótsze.
Zgodnie z art. 30 § 1 KC, kto zaginął w czasie podróży powietrznej lub morskiej w związku z:
1) katastrofą statku,
2) katastrofą okrętu albo
3) innym szczególnym zdarzeniem
ten może być uznany za zmarłego po upływie sześciu miesięcy od dnia, w którym nastąpiła katastrofa albo inne szczególne zdarzenie.
Jeżeli nie można stwierdzić katastrofy statku lub okrętu, bieg terminu sześciomiesięcznego rozpoczyna się z upływem roku od dnia, w którym statek lub okręt miał przybyć do portu przeznaczenia.
Jeżeli statek lub okręt nie miał portu przeznaczenia, bieg terminu sześciomiesięcznego rozpoczyna się z upływem dwóch lat od dnia, w którym była ostatnia o nim wiadomość.
Kto zaginął w związku z bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia, ten może być uznany za zmarłego po upływie roku od dnia:
1) w którym niebezpieczeństwo ustało albo
2) według okoliczności powinno było ustać.
Z wydaniem orzeczenia o uznaniu za zmarłego wiąże się istotne domniemanie, że zaginiony zmarł w chwili oznaczonej w orzeczeniu o uznaniu za zmarłego. Z tego z kolei wyprowadza się drugie domniemanie, że zaginiony żył do chwili określonej w orzeczeniu.
Chwilą domniemanej śmierci zaginionego jest chwila, która według okoliczności jest najbardziej prawdopodobna.
Natomiast w braku wszelkich danych chwilą domniemanej śmierci jest pierwszy dzień terminu, z którego upływem uznanie za zmarłego stało się możliwe.
Jeżeli w orzeczeniu o uznaniu za zmarłego czas śmierci został oznaczony tylko datą dnia, za chwilę domniemanej śmierci zaginionego uważa się koniec tego dnia.
W przypadku gdy kilka osób utraciło życie podczas grożącego im wspólnie niebezpieczeństwa, domniemywa się, że zmarły jednocześnie.