SN stwierdził w uchwale z 2003 r., że nie sposób byłoby odnaleźć cel, dla którego w art. 32 ustawy o sus objęto odesłaniem składki na ubezpieczenia zdrowotne i Fundusz Pracy, gdyby tym celem nie miało być umożliwienie egzekwowania tych należności tak jak wszystkich pozostałych składek pobieranych przez ZUS. Zdaniem SN zamiarem ustawodawcy było kompleksowe uregulowanie w ustawie o sus egzekucji należności na ubezpieczenie zdrowotne i na Fundusz Pracy w taki sam sposób, jak w wypadku składek na ubezpieczenia społeczne.
Kwestia pierwszeństwa
Wejście w życie nowych ustaw spowodowało, że SN ponownie zajął się sprawą tych rozbieżności. W uchwale z 2008 r. nie zajmował się już wykładnią celowościową i oparł się na prostym wniosku, że skoro regulacje ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy przepisy późniejsze o charakterze szczególnym, to mają pierwszeństwo w stosunku do art. 24 ust. 2 w zw. z art. 32 ustawy o sus.
Uważam, że na tej samej zasadzie należy ocenić rozbieżności między przepisami regulującymi kwestię naliczania odsetek. Można przyjąć, że przepisy art. 87 ust. 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz art. 107 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia (...) mają charakter szczególnego przepisu późniejszego niż art. 32 ustawy o sus.
Analogia do procentów
Trzeba podkreślić, że uchwały SN z 2003 r. i 2008 r. nie dotyczyły sposobu wyliczania odsetek za opóźnienie w zapłacie składek, lecz rozbieżności między treścią art. 32 ustawy o sus a przepisami ustaw regulujących składki na Fundusz Pracy i na ubezpieczenie zdrowotne. Jednak z treści tych uchwał można wyciągnąć pewne wnioski o charakterze ogólnym i wykorzystać je do rozstrzygnięcia wątpliwości w kwestii odsetek.
Z uzasadnienia obu uchwał jednoznacznie wynika, że SN uznaje art. 32 ustawy o sus za przepis o charakterze ogólnym. Wynika to z charakteru samej ustawy o sus, która pełni funkcję „ustawy zasadniczej" w odniesieniu do wszystkich kwestii związanych z działaniem ZUS i poborem przez niego składek.
