Koszykówka mnie nie bierze

[b]Rz: Przyjechał pan do Polski, żeby wystąpić w telewizyjnej reklamie. Co pana zdaniem stanowi o tym, że reklama jest dobra?[/b]

Szczerze mówiąc – nie wiem.

[b]Ale przecież często ogląda pan reklamy.[/b]

No tak, każdy musi je oglądać. Chyba że ktoś ma takie urządzenie jak tivo. Wtedy może przewijać reklamówki na szybkich obrotach – jak na wideo. Ale normalnie, gdy człowiek siedzi przed telewizorem, to niestety musi – chcąc nie chcąc – oglądać reklamy. Oczywiście, może wyjść po piwo i wrócić, kiedy się skończą. Nie wiem, co sprawia, że reklama jest dobra, bo nie jestem koneserem. Wystąpiłem dotychczas tylko w jednej reklamie. Aktorzy zachęcali w niej do korzystania z satelitarnego systemu Direct TV. Pamiętam nawet, dlaczego to zrobiłem – bo obiecali mi za to ten system.

[b]Przekupili pana...[/b]

Tak, chodziło o pieniądze. W reklamach zawsze o nie chodzi. W tej, którą nagrałem w Polsce, chodzi o to – a przynajmniej tak to zrozumiałem – że bank daje ludziom pieniądze. Nigdy w życiu nie słyszałem, żeby bank dał komuś pieniądze. Z reguły kierunek jest odwrotny – to klient łoży na bank. Przelewa forsę na konto, a potem patrzy, jak zmniejsza się kwota na karcie. Podoba mi się, że tym razem bank daje. Organizują konkurs, w którym można wygrać.

[b]No, dobrze. Ale w dzisiejszych czasach banki są na ogół znienawidzone przez wszystkich, a pan pracuje dla jednego z nich. Jak pan się z tym czuje?[/b]

Nie wydaje mi się, że banki są znienawidzone, my w Ameryce im współczujemy. Kryzys nie dotyczy przecież tylko banków, ale wszystkich instytucji finansowych. Ci ludzie, którzy w nich pracują, chodzili do szkoły, uczyli się o różnych rzeczach, procentach, stopach, inwestycjach. Poświęcili na naukę masę czasu, a kiedy wreszcie zakończyli ten proces i zaczęli pracę, okazało się, że w sumie nic nie wiedzą. To oczywiste, gdy zwróci się uwagę na obecny stan ekonomii na świecie. Niech pan spojrzy na tych geniuszy z Wall Street czy wielkich banków. Oni nie mają zielonego pojęcia, co się dzieje. Nie wiedzą, co robić.

[b]Ale my, normalni ludzie, przez nich cierpimy.[/b]

To prawda, ludzie cierpią przez ich błędy, ale zawsze tak było. Całe szczęście, że nie mamy takiej samej sytuacji z chirurgami. Powiedzmy, że chirurg robi panu operację na otwartym sercu i zaczyna od słów: „No, dobrze, wezmę kawałek tej arterii i podłączę ją tutaj. Zobaczymy, co się wtedy stanie...”. To by dopiero był kłopot. W sumie jest mi naprawdę żal wielu bankierów, bo chcieli dobrze. Mają rodziny i marzyli o wysokich zarobkach. Niestety, nie wiedzieli, kiedy się zatrzymać. Może nie byli nawet zachłanni, tylko korzystali z okazji, by stworzyć jakiś własny finansowy mechanizm do zarabiania pieniędzy. Skończyło się to dla nich kopniakiem w tyłek.

[b]Skoro tyle żartujemy, to ciekaw jestem, jak pan określi swoje poczucie humoru. Co pana śmieszy?[/b]

Do diabła, nie mam pojęcia. A pana co śmieszy?

[b]Monty Python.[/b]

Monty Python, tak, to jest bardzo zabawne.

[b]Absurdalny humor...[/b]

Histerycznie śmieszne scenki. Poprzebierani w bieliznę faceci udający, że coś śpiewają. John Cleese był fantastyczny, zresztą wszyscy byli dobrzy i te wycinanki Terry’ego Gilliama...

[b]A Chaplin?[/b]

Był znakomity, uwielbiam jego dowcipy. Bracia Marx byli świetni. Zawsze uwielbiałem też humor tria Three Stooges.

[b]Ma pan wielkie poczucie humoru, skąd zatem u pana taka zdolność do grania wstrętnych szuj, jak np. reporter z „Tajemnic Los Angeles”?[/b]

Sam nie wiem, chyba taki już się urodziłem. To kwestia mojej osobowości. Kiedy pan na mnie patrzy, to pewnie pracuje panu wyobraźnia i mówi pan sobie: „Z tym facetem jest coś nie tak. Lepiej trzymać się od niego z daleka, on jest jakiś dziwny, coś w nim siedzi”. Pamiętam, że gdy zaczynałem grać, zawsze ubierałem się na czarno. I miałem czarny kapelusz. Chyba jestem stworzony do bycia podejrzanym typem. Jak aktor Peter Lorre. Czy widział go pan w filmie Fritza Langa „M – Morderca”? Mój Boże. Wystarczy zobaczyć go na ulicy, te jego oczy. Jak to możliwe, że nikt w całym mieście nie podejrzewał go o morderstwa? A ten animowany film z Jessicą Rabbit – „Kto wrobił Królika Rogera”? Pamięta pan, jak ona mówi, że nie jest zła, tylko ją w taki sposób narysowano. Sam nie wiem, co ludzie widzą we mnie złego.

[b]Mylą się?[/b]

O tak. Jestem człowiekiem zadowolonym z życia.

[b]A był pan zadowolony, gdy niedawno Michael Douglas wręczał panu nagrodę filmową?[/b]

Mówi pan o tej ostatniej nagrodzie? Wie pan, jak się człowiek starzeje, to dają mu nagrody, co jest straszne i smutne. A na dodatek trzeba włożyć smoking. Jest taki festiwal żydowski w Nowym Jorku i akurat wtedy kręciliśmy film „Solitary Man”. Nie mogłem się wykręcić, że nie ma mnie w mieście, bo wiedzieli, że jestem. Wtedy poprosiłem Michaela, by to on wręczył mi tę nagrodę. Miesiąc później dzwoni producent z Los Angeles. Pyta, co słychać, ja na to, że wszystko dobrze, a on mówi, że Michael został wyróżniony nagrodą gildii producenckiej i czy mógłbym mu ją wręczyć. Odpowiedziałem, że tak, bo co miałem zrobić?

[b]A co pan powie o znajomości z Jackiem Nicholsonem, który jest dziś chyba największym aktorem amerykańskim?[/b]

Jest wielkim aktorem i do tego jest, no, wie pan… gejem. Wszyscy aktorzy w Kalifornii są gejami.

[b]To jakaś choroba...[/b]

Nie, to nie choroba, tylko taki sposób na życie. Niech pan nie narzeka, zanim sam tego nie spróbuje. Będąc w show-biznesie, musi pan chyba znać wielu gejów?

[b]A tak poważnie?[/b]

Tak poważnie – to wielki aktor, porządny facet, mój dobry znajomy. Poznałem Jacka w zupełnie innych okolicznościach niż Michaela Douglasa. Z Michaelem spotkaliśmy się dawno temu, gdy graliśmy razem w tetrze w Connecticut. Jacka poznałem na planie „Lotu nad kukułczym gniazdem” i od tamtej pory jesteśmy przyjaciółmi. Zrobiliśmy razem kilka filmów, praca z nim to zawsze fascynujące doświadczenie.

[b]Skoro wspomniał pan „Lot nad kukułczym gniazdem” – pamięta pan, kiedy czytał tę książkę po raz pierwszy?[/b]

O tak, to było dawno temu, ale jeszcze pamiętam. Wielkie przeżycie, trudno byłoby mi je teraz opisać. Mam sentyment do postaci Martiniego, którą zagrałem w filmie Formana.