Stawki powinny być podobne za przechowanie auta

Właściciel parkingu strzeżonego wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego o zwrot koniecznych wydatków, związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór nad pojazdem marki Ford za okres sześciu miesięcy, licząc od 4 lutego do 04 sierpnia 2008 roku - od dnia umieszczenia na parkingu strzeżonym do dnia przejścia pojazdu na własność Skarbu Państwa.

Dozorca wskazał, że pojazd nie został odebrany przez właściciela w terminie oraz, że właściciel nie uregulował opłaty za usunięcie pojazdu z drogi i opłaty za parkowanie, w tym opłaty za parkowanie, w okresie sześciu miesięcy, który rozpoczął swój bieg w dniu umieszczenia pojazdu na parkingu strzeżonym.

Naczelnik postanowieniem przyznał przedsiębiorcy zwrot koniecznych wydatków, które jego zdaniem faktycznie poniósł dozorca. Kwota ta jednak znacznie różniła się od tej, której spodziewał się wnioskodawca.

Przedsiębiorca w złożonym odwołaniu do dyrektora Izby Skarbowej wniósł o zmianę postanowienia w całości oraz przyznanie relatywnie wyższej kwoty tytułem zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór lub alternatywnie uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości. Zarzucił rozstrzygnięciu naruszenie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez nieuwzględnienie obowiązujących na terenie województwa kujawsko-pomorskiego stawek za wykonanie podobnego rodzaju czynności przechowywania.

Organ drugiej instancji utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika. Stwierdził, że w okresie przechowywania Forda na parkingu strzeżonym pomiędzy organem dokonującym likwidacji pojazdu a przechowawcą zostały zawarte umowy szczegółowo określające stawki za dozór. Dyrektor powołał się na umowy z początku 2008 oraz 2008r zawarte pomiędzy Naczelnikiem a przedsiębiorcą określające zasady i warunki dozoru oraz wysokość wynagrodzenia i zwrot wydatków związanych z dozorem pojazdów, które na ustawy Prawo o ruchu drogowym przeszły na rzecz Skarbu Państwa.

Według warunków umowy dozorca miał otrzymywać wynagrodzenie oraz zwrot koniecznych wydatków związanych z dozorem, w wysokości trzech złotych brutto i pięciu groszy za jedną dobę przechowywania pojazdów, a należne kwoty miały być naliczane od dnia przyjęcia obowiązków dozorcy. Dyrektor dodał, że poza wskazanym wynagrodzeniem i wydatkami Naczelnik nie będzie zobowiązany do pokrywania lub zwrotu jakichkolwiek innych kosztów, nakładów lub zwrotu wydatków związanych z wykonywaniem dozoru.

Natomiast biorąc pod uwagę datę początkową obowiązywania porozumień, organ stwierdził, że obowiązywały one przez cały okres dozoru wskazanego we wniosku samochodu, czyli od dnia usunięcia pojazdu z drogi i umieszczenia go na parkingu strzeżonym, do dnia przejścia pojazdu na własność Skarbu Państwa.

Organ stwierdził również, że w przedmiotowej sprawie nie mają zastosowania inne metody, czy uregulowania prawne dotyczące ustalania wysokości wynagrodzenia i kosztów dozoru, a w szczególności stawki określone uchwałami lokalnymi. Zdaniem Dyrektora wymienione w uchwałach kwoty mają charakter cen maksymalnych, zatem nie ma przeszkód by stosować niższych niż tych określonych w uchwałach. Organ zwrócił również uwagę, że z treści aktów wynikało, iż dotyczą one ustalenia opłat za parkowanie pojazdów na parkingach strzeżonych, związanych z usuwaniem i przechowywaniem pojazdów z dróg na koszt właściciela. Zatem odnoszą się kosztów właścicieli, a nie do opłat ponoszonych przez Skarb Państwa.

Sprawa trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy. W skardze przedsiębiorca wskazał, iż organ podatkowy nie może ustalać wysokości wynagrodzenia w sposób dowolnie przez siebie ustalony, bez uwzględniania wynagrodzenia przyjętego lokalnie i zwyczajowo w tej branży.

WSA 2 kwietnia 2014 roku uchylił postanowienie dyrektora Izby Skarbowej. Sąd stwierdził, że dozorca nie wskazał żadnych dokumentów potwierdzających poniesione koszty związane z dozorem, ani wykazał, że rzeczywisty koszt poniesionych wydatków odpowiada stawkom wynikającym ze wskazanej przez siebie uchwały. Natomiast organ do wyliczenia należności przyjął stawkę, która wynikała z porozumienia dotyczącego zwrotu należności za okres po upływie sześciu miesięcy, w przypadku nieodebrania pojazdu przez właściciela – więc nie dotyczyła okresu, o który wnioskował dozorca.

Sąd stwierdził że w sprawie należy zastosować przepisy kodeksu cywilnego, zgodnie z którymi, o ile wysokość wynagrodzenia za przechowywanie nie jest określona w umowie albo w taryfie przechowawcy należy się wynagrodzenie przyjęte w danych stosunkach.