Tak wynika z uchwały Sądu Najwyższego z 16 października 2013 r. (II UZP 6/13).
Decyzją z 5 października 2009 r. ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, bo nie wykazał 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Do jej okresu nie zaliczono mu zasadniczej służby wojskowej od 23 kwietnia 1971 r. do 1 maja 1973 r.
Sąd okręgowy wyrokiem z 28 września 2011 r. zmienił decyzję ZUS i przyznał wnioskodawcy prawo do wcześniejszej emerytury na mocy art. 184 w związku z art. 32 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej ustawa emerytalna). Do okresu pracy w szczególnych warunkach zaliczył zatrudnienie od 3 sierpnia 1970 r. do 31 grudnia 1979 r. oraz od 1 stycznia 1980 r. do 31 maja 1987 r. SO stwierdził, że i bez pobytu w armii były pracownik miał 15-letni staż w warunkach szczególnych. ZUS złożył apelację, w której zarzucił, że bez wojska okres pracy w warunkach szczególnych wynosi 14 lat, dziewięć miesięcy i 21 dni.
Sąd apelacyjny zmienił wyrok sądu I instancji i oddalił odwołanie wnioskodawcy. Za błędne uznał ustalenie SO, że wnioskodawca nawet bez okresu służby w armii wykazał 15 lat pracy w szczególnych warunkach, gdyż bez niej miał jedynie 14 lat, dziewięć miesięcy i 21 dni pracy w takich warunkach.
W skardze kasacyjnej ubezpieczony zarzucił naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 184 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 32 ust. 2 i 4 ustawy emerytalnej polegającą na tym, że okresu zasadniczej służby wojskowej nie wlicza się do pracy w szczególnych warunkach.
