To sedno niedawnego wyroku Sądu Najwyższego, rozpatrującego skargę kasacyjną Telekomunikacji Polskiej S.A. (obecnie Orange Polska S.A.) od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie (sygn.akt: III SK 76/13).
Przedmiotowa sprawa dotyczyła odwołania TP S.A. od decyzji Prezesa UKE z dnia 2 czerwca 2010 r., nakładającej na Telekomunikację karę pieniężną w wysokości 2.000.000 zł za niewywiązywanie się z obowiązku zapewnienia bezpłatnych połączeń z numerami alarmowymi. Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wyrokiem z dnia 8 października 2012 r., oddalił odwołanie TP S.A. (Orange Polska) od skarżonej decyzji (sygn. akt XVII AmT 42/10). Następnie, na skutek wniesionej apelacji, Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 14 czerwca 2013 r. zmienił wyrok SOKiK, obniżając karę pieniężną do 1.000.000 zł, jednocześnie oddalając pozostałe żądania powoda (sygn. akt VI ACa 1648/12).
Powyższy wyrok Sądu Apelacyjnego został zaskarżony do Sądu Najwyższego, który ostatecznie oddalił skargę kasacyjną powoda.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd Najwyższy stwierdził, że skarga kasacyjna powoda nie zasługiwała na uwzględnienie. W pierwszej kolejności odniósł się do twierdzeń powoda dotyczących faktu, iż z dniem 1 stycznia 2014 r. zostały uchylone zarówno art. 77 i art. 209 ust. 1 pkt 18 Prawa telekomunikacyjnego stanowiące podstawę prawną wydania decyzji, a co za tym idzie niewywiązywanie się z obowiązku zapewnienia bezpłatnych połączeń z numerami alarmowymi nie jest już penalizowane. W związku z powyższym Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że w sprawach dotyczących kar pieniężnych rozstrzygający jest stan z chwili wydania decyzji. W tym zakresie Sąd Najwyższy podniósł również, iż skarżony przez powoda wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie został wydany jeszcze pod rządami art. 77 i art. 209 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego, a regulacje zawarte w tych przepisach zostały przeniesione do ustawy z dnia 22 listopada 2013 r. o systemie powiadamia ratunkowego (Dz. U. z 2013 r., poz. 1635). Z uwagi na powyższe – w ocenie Sądu Najwyższego – w niniejszej sprawie nie można twierdzić, że doszło do depenalizacji naruszenia, za który na powoda została nałożona kara pieniężna.
Następnie Sąd Najwyższy odniósł się do zarzutów naruszenia przepisów art. 77 i art. 209 ust. 1 pkt 18 Prawa telekomunikacyjnego polegającego na uznaniu, że możliwe było nałożenie kary pieniężnej za niezapewnienie przez Telekomunikację Polską (obecnie Orange Polska S.A.) połączeń z numerami alarmowymi użytkownikom końcowym innych sieci (sieci mobilnych). Powód podnosił bowiem, iż art. 77 Prawa telekomunikacyjnego stanowi, iż to na dostawcy dostępnych usług telekomunikacyjnych ciąży obowiązek do zapewnienia połączenia z numerami alarmowymi użytkownikom końcowymi swojej sieci oraz kierowanie takich połączeń do centrum powiadamiania ratunkowego lub do właściwych terytorialnie jednostek służb ustawowo powołanych do niesienia pomocy. W związku z powyższym Sąd Najwyższy wskazał, że z przepisów dyrektywy o usłudze powszechnej wynika, że każdemu użytkownikowi końcowemu powinno być zapewnione bezpłatna połączenia na numery alarmowe z każdego telefonu. W konsekwencji należy przyjąć, że na mocy art. 77 Prawa telekomunikacyjnego to na powodzie spoczywał obowiązek kierowania połączeń do bezpłatnych numerów alarmowych nie tylko w stosunku do użytkowników jego sieci, ale również użytkowników sieci mobilnych. Jednocześnie Sąd Najwyższy podkreślił, że w niniejszej sprawie wystąpiły nie tylko przypadki niewywiązywania się z obowiązku zapewnienia bezpłatnych połączeń z numerami alarmowymi użytkowników sieci mobilnych, ale również przypadki niewywiązywania się przez powoda z tego obowiązku w stosunku do własnych użytkowników.
