Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 stycznia 2018 r. (I FSK 1127/17).
Spółka nabyła lokale w centrum biurowym oraz w galerii handlowej. Transakcja ta została przez strony zaklasyfikowana jako dostawa poszczególnych aktywów. W związku z taką klasyfikacją strony transakcji wybrały opcję opodatkowania dostaw tych nieruchomości podatkiem od towarów i usług. Dlatego, spółka - posługując się otrzymanymi fakturami zawierającymi kwoty VAT naliczonego - składając deklarację VAT-7 wystąpiła o zwrot nadwyżki VAT naliczonego nad należnym, wynikającej w głównej mierze z faktu wykazania VAT z faktur dotyczących tych transakcji. Spółka podkreśliła, że będzie wynajmować nabyte nieruchomości, ale jej rola – w odróżnieniu od tego, co wcześniej robił zbywca - ograniczy się wyłącznie do ich biernego posiadania. Kupując lokale spółka nie przejęła żadnych pracowników zbywcy (zbywca w dalszym ciągu będzie zarządzał nieruchomościami), a wstąpienie w umowy najmu zawarte przez poprzednich właścicieli wynikało z przepisów prawa cywilnego. Jej zdaniem, z tych powodów nie można nabytych przez nią lokali uznać za zorganizowaną część przedsiębiorstwa (dalej: ZCP).
Organy podatkowe zarówno w I, jak i w II instancji uznały jednak te transakcje za zbycie ZCP w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, które nie podlega opodatkowaniu. Z tego powodu organy nie uznały też prawa spółki do odliczenia VAT z faktur dokumentujących te transakcje, a w konsekwencji zakwestionowały zasadność zwrotu VAT. Zdaniem organów, przedmiotem transakcji były w tym przypadku nie poszczególne składniki majątkowe, ale pozostające ze sobą w związku funkcjonalnym budynki, budowle, infrastruktura i wyposażenie, które tworzyły ściśle powiązane kompleksy – centrum biurowe i galerię handlową.
Spółka nie zgodziła się z ww. stanowiskiem organów podatkowych i wniosła skargę do WSA we Wrocławiu. Sąd w wyroku z 9 lutego 2017 r. (I SA/Wr 972/16) przyznał rację spółce. Powołał się przy tym na wyrok z 24 listopada 2016 r. (I FSK 1316/15), w którym NSA stwierdził, że zabudowane nieruchomości same w sobie nie tworzą całości zdolnej do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej, a tym samym nie stanowią ZCP, nawet jeżeli były wykorzystywane przez sprzedawcę również do działalności gospodarczej polegającej na wynajmowaniu tych nieruchomości lub ich części albo znajdujących się na nich obiektów budowlanych i ich części.
Organ podatkowy wniósł na ten wyrok skargę kasacyjną, która jednak została przez NSA oddalona. NSA podkreślił, że WSA prawidłowo ocenił materiał dowodowy, odwołując się przy tym do wyroku I FSK 1316/15. W orzeczeniu tym szczegółowo zostało opisane kiedy możemy mówić o ZCP. Takie nabycie nieruchomości i związanych z nimi praw, jakie miało miejsce w tej sprawie, tj. bez elementu wyodrębnienia organizacyjnego i finansowego nabywanych składników majątkowych, nie daje podstaw do uznania transakcji za dostawę ZCP.
