Oświetlenie drogowe to opodatkowana budowla

Tak wynika z wyroku WSA w Łodzi z 6 maja 2011 (I SA/Łd 398/11).

Spółka handlowa, zajmująca się dystrybucją energii elektrycznej, we wniosku o interpretację przepisów podatkowych pytała, czy znajdujące się w pasie drogowym budowle w postaci latarni ulicznych, których jest właścicielem, podlegają podatkowi od nieruchomości.

Jej zdaniem latarnie uliczne są urządzeniami wchodzącymi w skład wyposażenia technicznego dróg publicznych, których obecność w sposób znaczący poprawia standard, komfort i poziom bezpieczeństwa ruchu pojazdów.

Z tego względu powinny być zwolnione z podatku od nieruchomości na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, zgodnie z którym opodatkowaniu nie podlegają budowle zlokalizowane w pasie drogowym dróg publicznych, z wyjątkiem związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Organ podatkowy nie podzielił jej stanowiska. Uznał, że skoro spółka prowadzi działalność gospodarczą w postaci dystrybucji energii elektrycznej, a latarnie uliczne są bez wątpienia budowlami związanymi z prowadzeniem tej działalności, nie mogą być objęte zwolnieniem z podatku.

Sąd oddalił skargę spółki, przychylając się do przyjętej przez organ wykładni przepisów. Stwierdził, że spółka energetyczna jest właścicielem latarni oświetleniowych, które bez wątpienia służą prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, co przesądza o tym, że budowle te podlegają opodatkowaniu.

Tym samym nie podzielił stanowiska prezentowanego m.in. w wyrokach WSA w Łodzi dotyczących analogicznej sytuacji, gdzie skarżącym była ta sama spółka (z 13 października 2010, I SA/Łd 780/10 i z 8 kwietnia 2011, I SA/Łd 70/11).

Autor jest współpracownikiem Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte

Komentuje Paweł Sobol, konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie):

W stanie prawnym obowiązującym do końca 2006 r. art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zwalniał z podatku od nieruchomości „pasy drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu” i niekwestionowane było, że zwolnienie to obejmuje również leżące w pasie drogowym latarnie oświetleniowe będące budowlami.

Niezbyt fortunna zmiana brzmienia tego przepisu od 1 stycznia 2007, po której zwolnieniem objęte są „grunty zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozumieniu przepisów o drogach publicznych oraz zlokalizowane w nich budowle, z wyjątkiem związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż eksploatacja autostrad płatnych”, budzi jednak liczne wątpliwości interpretacyjne.

Świetnym odzwierciedleniem rezultatów wprowadzania niejasnych przepisów są perypetie prawne spółki będącej stroną omawianego sporu. W analogicznym stanie prawnym i faktycznym otrzymała ona kilka sprzecznych interpretacji analizowanego przepisu, a obecnie do wcześniej uzyskanych dwóch wyroków WSA w Łodzi potwierdzających jej prawo do zwolnienia z podatku od nieruchomości dołączył wyrok tego samego sądu, który stanowisku temu zdecydowanie przeczy.

Uznając prawo różnych składów sędziowskich do samodzielnej oceny stanu faktycznego konkretnej sprawy, nawet jeśli prowadzi to do sprzecznych wyroków dotyczących identycznych sytuacji, należy zauważyć, że tok rozumowania przedstawiony przez składy sędziowskie wydające pozytywne z punktu widzenia skarżącej spółki wyroki dotknięty był poważnym błędem.

Sądy, stosując wykładnię systemową analizowanego przepisu, dowiodły, że skoro gminy są zobligowane do zabezpieczenia dróg publicznych, w tym do ich oświetlenia, to nie można zakwalifikować należących do spółki latarni, za pomocą których obowiązek ten jest realizowany, jako związanych z działalnością gospodarczą.

Nie sposób nie zauważyć, że należało tu zastosować wykładnię językową, co też uczynił sąd w komentowanym wyroku, bo nawet jeśli na gminie ciąży obowiązek oświetlenia dróg, to nie wpływa to na fakt, że spółka świadcząca takie usługi na rzecz gminy za opłatą prowadzi w ten sposób działalność gospodarczą i należące do niej latarnie nie mogą, na podstawie obecnego brzmienia art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, podlegać zwolnieniu z podatku od nieruchomości.

Niemniej, ze względu na rozbieżności interpretacyjne w tym zakresie, niezbędne będzie rozstrzygające orzeczenie NSA.