Głos jeden na 100 lat

Artystów można dzielić na różne kategorie. Są najlepsi i najbardziej popularni, przełamujący konwencję i dbający o tani poklask. Violetcie Villas należało się absolutne pierwszeństwo w kategorii: artystka niezwykła, nie do podrobienia. I nie dlatego, że przez lata budziła zainteresowanie mediów odmiennością kreacji, poglądów, wreszcie zachowań.

Teraz, gdy w poniedziałek wieczór zmarła w wieku 73 lat w swym Lewinie Kłodzkim, warto przypomnieć, że Czesława Maria Cieślak, znana wszystkim jako Violetta Villas, była największym i absolutnie wyjątkowym talentem, jaki pojawił się na polskiej estradzie w ciągu 100 lat.

Rewia w Olimpii

Kiedy w 1961 r. zaśpiewała pierwszy przebój „Dla ciebie miły", stała się objawieniem. Jeszcze w skromnej sukience i z natapirowanymi włosami zakwalifikowano ją na najbardziej prestiżową imprezę: Międzynarodowy Festiwal Piosenki w Sopocie. Nieprzypadkowo. Świat podziwiał wówczas Ymę Sumac, amerykańską piosenkarkę o głosie obejmującym ponad cztery oktawy. My chcieliśmy pochwalić się naszą Violettą Villas o warunkach nie gorszych od niej, a przy tym bardziej muzykalną, swobodniej poruszającą się w różnych gatunkach: od opery do przebojowej piosenki estradowej. Mogła śpiewać zarówno sopranem koloraturowym, jak i głębokim altem.

Nic dziwnego, że szybko zainteresowali się nią zagraniczni menedżerowie, w 1965 r. zaśpiewała w paryskiej Olimpii, która była wówczas mekką dla największych sław. Zebrała znakomite recenzje. Z Paryża rok później trafiła do Las Vegas już w charakterze gwiazdy tamtejszych programów rewiowych. Występowała w amerykańskiej telewizji, zagrała też małe rólki w trzech filmach Hollywood.

W oczach wielbicieli w PRL zrobiła nieprawdopodobną karierę. Zachwycała burzą blond loków, estradowymi kreacjami, jakie u nas widywano jedynie na filmach z Hollywood, futrem z białych norek. Wczuła się w tę rolę, ale też od tego momentu zaczął się jej zmierzch artystyczny.

Dużo występowała,  ale głównie powtarzała stary repertuar, na czele z wyciskaczem łez, jakim jest jej przebój „Do ciebie mamo". Nowe piosenki ocierały się o kicz i nie wzbudzały zainteresowania.

Dziś, gdy już jej zabrakło, pozostaną fragmenty starych programów telewizyjnych z jej udziałem oraz oczywiście nagrania. Od prostych pioseneczek, takich jak „Przyjdzie na to czas", „Szesnaście lat", „Józek", po wielki repertuar, taki jak habanera z „Carmen" czy pieśń „Granada". I jest jeszcze jej jedyna duża rola filmowa z „Dzięcioła" Jerzego Gruzy. Violetta Villas zagrała tam tak naprawdę siebie – symbol seksu, bo tak ją w początkach lat 70. w Polsce postrzegano. Zmysłowe „Oczy czarne" zaśpiewane w tym filmie  ten jej erotyczny wizerunek podtrzymywały.

Mówiono, że w karierze przeszkadzają jej zbytnia religijność oraz charakter, bo też wiele występów odwoływała, choćby w rewiowym Teatrze Syrena w Warszawie, którego miała być ozdobą po powrocie do kraju. Zajmowała się też działalnością charytatywną, miewała w domu pod opieką po kilkaset psów, kotów oraz kóz. Podobno niekiedy z braku środków do życia wręcz głodowała, ale na zewnątrz nadal była sławną artystką.

Stracona szansa

Dlaczego tak potoczyła się jej kariera? Odpowiedź jest prosta: W pewnym momencie dał o sobie znać brak solidnych podstaw warsztatowych. Ta urodzona w 1938 r. w Liége córka polskich emigrantów była wspaniałym naturszczykiem, jaki zdarza się raz na 100 lat.

Owszem, w młodości brała lekcje śpiewu, niektórzy pedagodzy sugerowali jej nawet, by poświęciła się operze. Ale na drodze Violetty Villas nie pojawił się ktoś, kto by pomógł jej ten niezwykły talent rozwinąć.

A może ona sama nie chciała kogoś takiego spotkać?