Jakub Sewerynik: Żeby żyć siebie samego trzeba dać

„U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone” (Łk 12,7), czyli o tym, co nas wzmacnia

Tekst, który był kiedyś pozycją obowiązkową przy każdym wakacyjnym ognisku, powrócił z ogromną siłą rażenia. Proste, krótkie wersy odczytałem na nowo jako prorockie wołanie, które aktualne było zarówno w latach dziewięćdziesiątych i pozostaje aktualne dziś. Na potrzeby koncertu charytatywnego zatytułowanego „Tolerancja” (stąd nieoczywisty skądinąd tytuł piosenki) na rzecz wsparcia osób cierpiących na AIDS brakowało klamry muzycznej, spinającej występy gwiazd. Podobno Soyka skomponował utwór, znany też jako „Na miły Bóg”, pod presją czasu, „na kolanie, w rumorze domowym”. Jak wspominał, zebrał „pewne sugestie, założenia ewangeliczne, które znamy wszyscy, ale nie odnosimy ich sprawnie do sytuacji, które dotyczą nas i bliźnich”. Refleksja Soyki wydaje się ponadczasowa i warto ją rozwinąć.

Czytaj więcej

Muzyka popularna

Stanisław Soyka nie żyje. Grał akustycznie przed Claptonem, śpiewał „Tolerancję"

Odszedł wielki artysta, wokalista, pianista inspirujący się Bachem, skrzypek, jazzman, rockman, z...

„Na miły Bóg”, czyli utwór, który powstał pod presją czasu

Unikanie trudnych tematów jest zarówno wygodne, jak i bezpieczne. Nieostrożna uwaga, krótki komentarz mogą naruszyć poprawność polityczną, interesy czy urazić uczucia, a tym samym skutkować nieprzyjemnościami. Można narazić się na ostracyzm, stracić znajomych, kontrakt albo pracę. Lepiej więc milczeć, zbudować „ścianę wokół siebie”, i udawać, że podziela się opinię większości. Poza tym prawda nie zawsze pasuje do pożądanej narracji, jest niewygodna, a nawet boli.

Po śmierci muzyka katolicki, międzynarodowy portal zamieścił tekst, o tym, że artysta był wychowankiem ruchu oazowego, uważał się za członka pokolenia JPII, skomponował muzykę do „Tryptyku rzymskiego” Karola Wojtyły. Zagrał też koncert przed Janem Pawłem II.

Jednak relacja Soyki z wiarą i Kościołem nie jest oczywista. Tekst milczy o rozwodzie artysty, który będąc mężem i ojcem wdał się w głośny romans, skutkujący rozpadem rodziny. Milczy o powtórnym związku muzyka, w którym przeżył ponad ćwierć wieku. Wątek ten nie pasuje do pobożnej narracji? Toutes proportions gardées, to jakby pisać o św. Pawle z pominięciem jego udziału w kamienowaniu św. Szczepana, albo o św. Augustynie z pominięciem jego burzliwych lat poprzedzających nawrócenie. Dlaczego nie można napisać otwarcie, a jednocześnie z pewną wrażliwością, skoro muzyk sam, szczerze opowiadał o błędzie, jakim był romans? Dlaczego pomija się fakt, że druga żona odmieniła jego życie i pomogła mu stać się lepszym człowiekiem? Częstą odpowiedzią na tak postawione pytanie jest uwaga, że kogoś może to „zgorszyć”... Ciekawe, że redaktorzy nie obawiają się zgorszenia dezinformacją.

Czytaj więcej

Muzyka popularna

Ostatnie nagranie Stanisława Soyki. Wraz ze wzruszającym komentarzem opublikowała je Natalia Grosiak

Po śmierci Stanisława Soyki wokalistka Natalia Grosiak opublikowała w mediach społecznościowych n...

Stanisław Soyka, człowiek z krwi i kości

Razi mnie brak dostrzeżenia okazji, by pokazać nie tylko wielkiego artystę, ale człowieka z krwi i kości. Osobę, która w życiu dokonała zarówno rzeczy wspaniałych, jak i popełniła karygodne błędy. Potrafiła je jednak dostrzec, zrozumieć, żałować i dokonać zmiany. Opisany przez kościelny portal koncert przed Janem Pawłem II odbył się w czasie, gdy Soyka pozostawał już w drugim małżeństwie. W czasie owacji papież miał powiedzieć do artysty: „brawo”.

Czy wielkie dzieło mogło zostać skomponowane przez człowieka żyjącego niezgodnie z nauką Kościoła? Oczywiście, że mogło. Czyż jednak nie fascynującą jest opowieść o zmaganiach kompozytora, który po osiągnięciu dna dokonuje osobistej przemiany, wychodzi na prostą, stara się być uczciwym i empatycznym człowiekiem wierzącym w Boże miłosierdzie? Zdecydowanie bardziej porusza mnie taka historia niż landrynkowa wersja biografii, która aż świeci się od sztucznych barwników i wzmacniaczy smaku.

Zawsze polityka, ale nuncjusz nie jest zwykłym dyplomatą

„Problemy twoje, moje, nasze boje, polityka…” - to początek drugiej zwrotki szlagieru. Polityka jest wszechobecna, także w Kościele. Zawołanie „Na miły Bóg!” wydaje się adekwatną reakcją na zdjęcie zamieszczone w portalu Nuncjatury Apostolskiej w Polsce, czyli oficjalnego przedstawicielstwa Państwa Watykańskiego. Widać na nim, jak abp Antonio Guido Filipazzi wręcza kończącemu misję ambasadorowi Rosji, Siergiejewowi Andriejewowi pamiątkowy talerz. Dość rutynowe wydarzenie (aktualności na stronie Nuncjatury to właściwie tylko podobne pożegnania i powitania ambasadorów) wywołało istotny skandal.

Czytaj więcej

Kościół

Dyplomatyczny zgrzyt. Ambasador Rosji na przyjęciu u nuncjusza w Warszawie

Nuncjatura Apostolska w Polsce zaprosiła na przyjęcie ambasadora Rosji – dowiedziała się „Rzeczpo...

Media przypomniały, że ambasador Rosji, pełniący służbę od 2014 r., wielokrotnie prowokował i bulwersował opinię publiczną. W 2016 r. obarczył Polskę częściową odpowiedzialnością za wybuch II wojny światowej. Domagał się również bezwarunkowego uznania „wiecznego długu wdzięczności wobec żołnierzy radzieckich”, którzy ginęli wyzwalając polskie ziemie z niemieckiej okupacji. Z kolei w marcu 2024 r., po naruszeniu polskiej przestrzeni powietrznej przez rosyjską rakietę, zignorował wezwanie polskiego MSZ. Gest nuncjusza mógł zatem zostać odebrany jako pożegnanie z honorami, tym bardziej, że na zdjęciu obu ekscelencji (nuncjusz w stroju biskupim) trzymających okolicznościowy podarunek można dopatrzeć się uśmiechów...

Zarazem zaledwie dzień później, podczas środowej audiencji generalnej papież Leon XIV poprosił wiernych o przeżycie piątku, 22 sierpnia, „podejmując post i modlitwę, błagając Pana, aby obdarzył nas pokojem i sprawiedliwością oraz otarł łzy tych, którzy cierpią z powodu trwających konfliktów zbrojnych”. Papież wyraźnie odniósł się do wojen w Ziemi Świętej i Ukrainie, zaznaczając, że to nie jedyne konflikty „kaleczące” nasz glob. Apel Ojca świętego stanowi kolejne wezwanie, wpisujące się w charakterystyczne dla tego pontyfikatu nieustanne nawoływanie do zakończenia wojen i zaprowadzenia pokoju. Jak się więc ma apel papieża do gestu jego przedstawiciela? Jak połączyć utrwalone na zdjęciu uśmiechy z ocieraniem łez ofiar agresji?

Czytaj więcej

Rzecz o prawie

Jakub Sewerynik: Małżeństwo, czyli umowa, instytucja, przymierze, sakrament

Nie da się tu wyróżnić świadczeń głównych stron, czyli małżonków. Nie można zastrzec gwarancji an...

Możliwe, że zdjęcie skrywa tajemnicę - dyplomacja jest przecież sztuką poufnych rozmów, których szczegóły znane są wąskiemu gronu wtajemniczonych. Może gest nuncjusza umożliwił załatwienie jakiejś trudnej sprawy? Tego nie wiemy. Wiemy natomiast, że nuncjusz nie jest zwykłym dyplomatą. Pełni ważne funkcje kościelne, sprawuje publicznie liturgię w różnych częściach Polski i głosi homilie. Można więc zadać pytanie, czy nie mamy tu do czynienia z niepokojącym połączeniem funkcji politycznych i duchownych, skutkujących trudnymi w odbiorze społecznym zdarzeniami, które mogą… – no właśnie – „gorszyć”?

A może wszystkiemu winne są służby medialne Nuncjatury? Może nuncjusz z ważnych (w skali międzynarodowej) powodów nie mógł uniknąć wspólnego zdjęcia? Może byłoby dyplomatycznym błędem niezamieszczenie zdjęcia na stronie internetowej Nuncjatury? Ale czy rzeczywiście kadr musiał być tak skomponowany, a nuncjusz musiał się uśmiechać? Czy doświadczony dyplomata nie powinien wiedzieć, jaki oddźwięk wywoła takie zachowanie? I czy na pewno dyplomatyczny uzysk jest ważniejszy od rzeczywistego „zgorszenia”, które zdjęcie to wywołało? Może wystarczyłoby „wrażliwe słowo” nuncjusza, nawiązujące do apelu papieża o pokój? Strona Nuncjatury jednak dyplomatycznie milczy w tym temacie.

Na marginesie można zadać pytanie o sens watykańskiej służby dyplomatycznej w obecnym kształcie. Z pewnością status ambasadora zapewnia Państwu Watykańskiemu kanały komunikacji, których nie mają inne kościoły i religie, a tym samym pozwala docierać do najważniejszych przedstawicieli władz danego państwa z ważnymi interwencjami.