Jędrzej Bielecki: Macron wycofuje się. Po angielsku

Co po mnie pozostanie? To pytanie Emmanuel Macron z pewnością zadawał sobie w tych dniach wielokrotnie. W końcu zdecydował się na dramatyczny wybór. Uznał, że spuścizna polityczna będzie ważniejsza niż próba postawienia na nogi gospodarki. W piątek o godzinie 1:54, w środku nocy, przywódcy najważniejszych grup politycznych otrzymali zaproszenie do stawienia się o 14:30 w Pałacu Elizejskim. Wiadomość nie została wysłana jedynie do liderów radykalnych, populistycznych ugrupowań z lewa i prawa: Jean-Luca Mélenchona (Francja Niepokorna) i Marine Le Pen (Zjednoczenie Narodowe), którzy nie chcą żadnej współpracy z głową państwa i domagają się odpowiednio jego natychmiastowej dymisji i natychmiastowego rozpisania przedterminowych wyborów. 

W Salonie Ambasadorów pałacu prezydenckiego Macron zadał swoim gościom krótkie pytania. Czy istnieje wciąż blok centralny ugrupowań popierających jego politykę (210 deputowanych na 577)? Czy zebrani są gotowi zrobić wszystko, aby nie dopuścić już teraz do nowych wyborów? Na jaki kompromis byliby gotowi przystać, aby tego uniknąć?

Z odpowiedzi, jakie usłyszał francuski przywódca wywnioskował, że istnieje ścieżka”, która pozwoliłaby na przyjęcie budżetu państwa na przyszły rok i utrzymanie się na dłużej nowego gabinetu, być może nawet do wyborów prezydenckich 2027 r.. Zadanie wytyczenia tej ścieżki Macron powierzył ponownie „najwierniejszemu z wiernych”. To Sébastien Lecornu, który sam nazywa siebie „żołnierzem–mnichem” w służbie prezydenta i który powierzone zadanie przyjął „nie z przyjemności, ale w poczuciu obowiązku”. 

Macron zasygnalizował gotowość do wycofania się z reformy emerytalnej

Lecornu, który złożył dymisję zaledwie w czwartek, przetrwał na stanowisku premiera niespełna miesiąc, a zaprezentowany przez niego gabinet – niespełna dobę. Dlaczego teraz miałoby być inaczej?

Przede wszystkim dlatego, że Macron, którego poparcie w sondażach spadło do dramatycznego poziomu 14 proc. (82 proc. Francuzów mu nie ufa), inaczej niż poprzednio, tym razem daje swojemu wybrańcowi wolną rękę. To ma znaleźć przełożenie już w niedzielę wieczorem, kiedy Lecornu przedstawi skład nowego rządu. Pierwszy jego gabinet był złożony z wiernych do bólu niecierpianemu przez wyborców prezydentowi. Symbolem tego było mianowanie na czele MON Brunona Le Maire'a, który jako minister gospodarki i finansów pozwolił na dramatycznie zwiększenie długu kraju. 

Czytaj więcej

Polityka

Emmanuel Macron nie chce być nowym Bidenem

Prezydent jest gotowy poświęcić jedyną poważną reformę, którą mu się udało przeforsować, byle nie...

Teraz na ławach rządowych mają pojawić się bardziej eksperci niż politycy. Lecornu zapowiedział wykluczenie osób, które "żywią ambicje prezydenckie” w perspektywie 2027 r. Jak swojego bliskiego przyjaciela, dotychczasowego ministra sprawiedliwości Géralda Darmanina, czy próbującego narzucić radykalnie konserwatywną linię gaullistowskim Republikanom Brunona Retailleau, do tej pory szefowi MSW.

Po wtóre Lecornu obiecał, że próbując doprowadzić do ratyfikacji budżetu państwa na przyszły rok, nie sięgnie już do zapisów art. 49.3 konstytucji, który pozwala na przyjęcie ustaw bez głosowania, ale w zamian za poddanie gabinetu pod wotum zaufania. Teraz, ogłosił premier, wszystkie budzące kontrowersje kwestie będą debatowane w parlamencie. 

Wreszcie już w trakcie wspomnianego spotkania w Pałacu Elizejskim Macron zgodził się na odłożenie jedynej poważnej reformy, jaką udało mu się przeprowadzić, a która zakłada stopniowe przesunięcie wieku emerytalnego z 62 do 64 lat. Zgodnie z tą wizją ta transformacja wróciłaby na zakładane tory w 2027, chyba że wybrany wówczas nowy prezydent zdecyduje inaczej. 

Giscard d'Estaing nie zdołał zbudować trwałej partii liberalnej. Macron będzie miał więcej szczęścia?

To dramatyczny ruch ze strony Macrona. W 2017 r. zdobył on Pałac Elizejski obiecując postawienie na nogi schorowanej gospodarki. Osiem lat później, przede wszystkim z powodu oporu społecznego, pozostaje z tego niewiele. Jest też jasne, że prezydent zrozumiał, iż nie uda mu się uzdrowić finansów publicznych. Francja ma 3,4 biliona euro długu, 116 proc. PKB. To najwięcej w strefie euro poza Włochami i Grecją. W tym roku kraj zanotuje deficyt budżetowy wart 5,4 proc. PKB, prawie dwa razy więcej, niż dopuszczają regulacje unii walutowej. Reforma emerytalna była fundamentalnym elementem planu mającego przywrócić kontrolę nad wydatkami państwa. Poprzednik Lecornu, François Bayrou, został odwołany, bo chciał tę dziurę w finansach publicznych sprowadzić do 4,6 proc. PKB w przyszłym roku (jakieś 40 mld euro oszczędności). Lecornu już zapowiedział, że wystarczy, aby ta kuracja była o połowę słabsza, a deficyt w 2026 wyniósł 5 proc. PKB. A i to wydaje się trudne.