Bogusław Chrabota: Mateusz Morawiecki już poza PiS?

Nie jestem pewien, czy Mateusz Morawiecki kiedykolwiek pasował do Prawa i Sprawiedliwości. Jarosława Kaczyńskiego poznał stosunkowo niedawno. Gdy doszło do tego spotkania w jednym z mieszkań na Mokotowie, prezes o Morawieckim wiedział niewiele. Miał świadomość jego politycznej przeszłości, rodowodu, ale i stosunkowo długiej kariery w instytucjach finansowych. Bezwzględnie chodziło mu o to ostatnie. Szykując się do budowy rządu, szukał kogoś, za kim nie ciągnąłby się smród uwikłania w postkomunistyczne relacje i kto miałby na tyle duże rozeznanie w kwestiach gospodarczych, by uzupełnić polityczną konstrukcję złożoną w większości z gospodarczych ignorantów w stylu Beaty Szydło et consortes. Morawiecki pasował do tego idealnie, szybko więc zyskał poparcie (choć nie zaufania prezesa) i zaczął być przymierzany do roli gospodarczego lidera rządu.

Mateusz Morawiecki – perła Jarosława Kaczyńskiego

Merytoryczny, wygadany, zawsze perfekcyjnie przygotowany do swoich wystąpień – miał być Ludwigiem Erhardem rządu Zjednoczonej Prawicy. W roli tej sprawdzał się początkowo całkiem nieźle; na tyle dobrze, że szybko zastąpił niesamodzielną, niekompetentną i nieporadną Beatę Szydło. Politykę gospodarczą wsparł o rozsądne praxis, a sprawne – także w sensie językowym – funkcjonowanie w kręgach polityki europejskiej pozwalało mu się wpisać w jej główny nurt, niosący tyleż szans dla Polski, co politycznego ryzyka dla samego Morawieckiego.

Poległ nie tyle na pandemii czy kryzysie wywołanym wskutek wojny w Ukrainie, ale na skutek rozgrywek politycznych w łonie rządzącej prawicy. Stał się groźny. Po pierwsze dlatego, że zaczął coraz skuteczniej budować swoją formację wsparcia w ramach PiS, po drugie, że z biegiem lat wytworzył w Jarosławie Kaczyńskim przekonanie, że jest niezastępowalny, a po trzecie, że był coraz bliżej udanego powiązania polityki wewnętrznej ze skutecznym działaniem w ramach polityki unijnej. Jestem szczerze przekonany, że gdyby nie sabotowanie jego polityki przez Zbigniewa Ziobrę, Polska uzyskałaby dostęp do funduszy europejskich i na propagandowej fali tego sukcesu prawica rządziłaby kolejną kadencję.

Czytaj więcej

Polityka

Sondaż zaufania IBRiS: Karol Nawrocki blisko rekordowego wyniku

Listopadowy sondaż zaufania Instytutu Badań Rynkowych i Społecznych (IBRiS) dla Onetu przynosi zn...

Rosła też rola Morawieckiego w samym PiS, a pan premier – choć ocierało się to czasem o śmieszność – jak Zelig próbował się wcielać w najbardziej niepasujące doń role, jak choćby udział w hurrapatriotycznych sabatach klubów Gazety Polskiej.

Czy aby na pewno Mateusz Morawiecki przegrał?

Skończyło się, jak skończyło – wszyscy wiemy. Prawica przeszła do opozycji, ale napięcie na linii Morawiecki i jego zaplecze versus jego wrogowie nie gasło, ale z miesiąca na miesiąc tylko rosło. Co więcej, ostatnie tygodnie pokazały, że dochodzi do punktu kulminacyjnego. I nie chodzi o rzeczy banalne, tylko o przyszłość prawicy w Polsce na autostradzie – tak widzi to sama prawica – do szybkiego przejęcia władzy. A moment jest wyjątkowy.

PiS słabnie, podobnie jak dotychczasowy lider, więc dla ludzi prawicy ważna jest przede wszystkim diagnoza, co jest przyczyną, a po wtóre opracowanie kursu na przyszłość. Dziś gra w PiS toczy się o przywództwo i to w sensie podwójnym. Bowiem nie chodzi tylko przejęcie sterów w partii po Kaczyńskim, ale i przywództwo na prawicy po tym, jak pojawił się nowy gracz – Karol Nawrocki. Postawię śmiałą tezę, że tzw. maślarze na tyle boją się Morawieckiego, ciągnących się za nim obciążeń, ale i wciąż sporych aktywów, że muszą go zadziobać. Moim zdaniem Morawiecki jest już poza PiS, choć jak dotąd wykluczono go jedynie z grona opracowujących nowy program partii.

Foto: Paweł Krupecki

To dla niego na tyle siarczysty policzek, że jedyne, co wchodzi w grę, to wymuszone przez Kaczyńskiego pojednanie. Tyle tylko, czy prezes ma jeszcze do tego chęć i siłę? Nie wiadomo. Wiadomo natomiast, że Morawiecki od dawna budował swoją nową „aspiracyjną” tożsamość i grupę sojuszników w ramach partii. Jeśli więc z niej wyjdzie, to z gotowym pomysłem na program i swoimi zwolennikami.

Jaka rola czeka Mateusza Morawieckiego w nowym rozdaniu na prawicy?

I tu wchodzi w grę całkiem nowe rozdanie w polskiej polityce, na które liczą po cichu wszyscy i czego najbardziej powinien bać się prezes. Bowiem dzisiejsza układanka jest już nieco inna niż jeszcze dwa lata temu. Mamy nowych graczy. Mamy dominację sondażową KO. Silną, choć niespójną Konfederację. I rosnącą KKP niesławnego europosła Grzegorza Brauna. Nie traci lewica, zaś PSL jest na ścieżce poszukiwania nowych pomysłów i to coraz bardziej skutecznie. No i jest ambitny, rosnący w siłę Nawrocki.