- Przykładowo, wyrokiem z 19 grudnia 2017 r. (I SA/Łd 989/17), WSA w Łodzi uchylił postanowienie Dyrektora KIS w sprawie wydania interpretacji indywidualnej dotyczącej PIT w zakresie obowiązków płatnika w związku z uczestnictwem pracowników w planie motywacyjnym. WSA uznał, że nie jest wystarczające powołanie się przez organ na zajście przesłanek z art. 119a o.p.: „(...) pojęcie „uzasadnione przypuszczenie" odnosi się do podstawy faktycznej rozstrzygnięcia odmawiającego wydania interpretacji. Chodzi więc o to, że organ interpretacyjny odmawiając wydania interpretacji musi dysponować informacjami wynikającymi z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), na podstawie których może przyjąć, że możliwość wydania decyzji stwierdzającej unikanie opodatkowania jest oparta na konkretnych informacjach, a nie domysłach, czy wyczuciu organu, względnie całkowitym pominięciu niektórych przesłanek wydania decyzji, o której mowa w art. 119a o.p.".
- Wyrokiem z 28 września 2017 r. (I SA/GI 497/17), WSA w Gliwicach także uchylił postanowienie organu w sprawie dotyczącej wniosku o wydanie interpretacji w przedmiocie powstania dochodu z tytułu wypłaty środków zgromadzonych na kapitale rezerwowym stanowiących przedmiot aportu. Sąd uznał, że „(...) po wprowadzeniu do systemu prawa w art. 14b § 5b o.p negatywnej przesłanki wydania interpretacji wymagane jest posiadanie przez organ danych, z których w zasadny sposób można wywieść, czy w odniesieniu do analizowanego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) zostanie wydana decyzja oparta o art. 119a o.p. Nie jest wymagana pewność, czy całkowite przekonanie o zaistnieniu podstaw do stwierdzenia unikania opodatkowania, jednakże nie wystarcza również samo „przypuszczenie" wydania decyzji opartej o art. 119a o.p. jeśli nie jest ono wystarczająco uzasadnione, czyli umotywowane w kontekście przesłanek do wydania takiej decyzji, określonych w art. 119a–119f o.p."
- Z kolei w wyroku z 21 marca 2018 r. (Il FSK 3819/1) NSA zajął odmienne zdanie wskazując, że „(...) uzasadnione przypuszczenie możliwości zastosowania przepisu art. 119a § 1 wymienionej ustawy, normującego zasadę odpowiedzialności podatkowej w zakresie regulacji prawnej klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania, jest wystarczające do odmowy wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Jeżeli wnioskodawca przedstawia stan faktyczny, z którego rozważane przypuszczenie w sposób uzasadniony wynika, to postępowanie interpretacyjne nie jest adekwatnym trybem prawnym do merytorycznego załatwienia wniosku zainteresowanego, który może natomiast wystąpić o wydanie w sprawie opinii zabezpieczajqcej, to znaczy może zainicjować odrębne postępowanie w przedmiocie wydania wymienionej opinii. Ocena (już nie tylko przypuszczenie) możliwości zastosowania regulacji prawnych klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania należy do właściwego w tym zakresie organu, w postaci Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, nie zaś do uprawnionego do wydawania interpretacji indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej".
Próg 100 000 zł
Zgodnie z art. 119b § 1 pkt 1 o.p. przepisów o klauzuli nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa lub suma korzyści podatkowych osiągniętych przez podmiot z tytułu czynności nie przekracza w okresie rozliczeniowym 100 000 zł, a w przypadku podatków, które nie są rozliczane okresowo – jeżeli korzyść podatkowa z tytułu czynności nie przekracza 100 000 zł.
Czy Dyrektor KIS powinien zatem badać okoliczności wyłączające zastosowanie klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania, w szczególności wysokość spodziewanej korzyści podatkowej? Jest to o tyle problematyczne, że z jednej strony, organ podatkowy w postępowaniu interpretacyjnym nie może prowadzić postępowania dowodowego, a z drugiej organ musi uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające wystąpienie czynności mającej na celu unikanie opodatkowania.
W tym kontekście pojawia się wątpliwość, czy w przypadku niewskazania przez wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej kwoty potencjalnej korzyści podatkowej organ może w ogóle odmówić wydania interpretacji, czy powinien wezwać wnioskodawcę do uzupełnienia stanu faktycznego wniosku o ten element stosownie do art. 169 § 1 w związku z art. 14h o.p.