Tak wynika z interpretacji ogólnej ministra finansów z 29 grudnia 2015 r. (PK4.8022.44.2015).
Ustawą z 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (DzU z 2015 r. poz. 1197) został wprowadzony do ustawy – Ordynacja podatkowa art. 2a stanowiący o tym, że niemożność usunięcia wątpliwości odnośnie do brzmienia przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika (in dubio pro tributario). Zasada ta zaczęła obowiązywać od 1 stycznia 2016 r.
Zgodnie z art. 2a ordynacji podatkowej regułę tę odnieść można jedynie do wątpliwości co do treści przepisów prawa, a nie wątpliwości co do stanu faktycznego. Treść ww. artykułu nie wskazuje jednak, że w zakresie usuwania wątpliwości dotyczących stanu faktycznego obowiązuje norma odwrotna. Odpowiednie badanie stanu faktycznego przy zastosowaniu przepisów ordynacji podatkowej odnoszących się do postępowania podatkowego (szczególnie zasad normujących przeprowadzanie dowodów) w rezultacie powinno spowodować określenie faktów mających miejsce w sprawie i tych niezaistniałych.
Treść artykułu odnosi się jedynie do podatnika, jednak nie ma żadnych uzasadnionych powodów uniemożliwiających stosowanie tego przepisu również w sprawach innych podmiotów obciążanych obowiązkami wynikającymi z przepisów prawa podatkowego – płatników, inkasentów, następców prawnych podatnika czy osób trzecich odpowiedzialnych za cudze zobowiązania podatkowe. Artykuł 2a ordynacji podatkowej swoje zastosowanie odnajduje w analogii prawnej. Porównanie sytuacji prawnej – w kontekście wymogu dostatecznej zrozumiałości przepisów prawa podatkowego i jednoznaczności wynikających z niej norm – podatnika i np. płatnika podatku, nie pozwala dostrzec istotnych różnic w tym zakresie. Sytuacja płatnika spełnia więc wszystkie warunki dopuszczające stosowanie, w drodze analogii, art. 2a ordynacji podatkowej także do płatnika. Dotyczy to także innych wskazanych wyżej podmiotów.
„Korzyść podatnika", w rozumieniu art. 2a ordynacji podatkowej, to optymalne dla niego rozwiązanie prawne dostępne spośród alternatyw powstałych w trakcie wykładni przepisu. Najkorzystniejsze wyjście dla podatnika wskazuje on sam, np. dokonując rozliczenia w treści deklaracji podatkowej albo prezentując swoje stanowisko w tym zakresie w toku postępowania podatkowego. Organ podatkowy może zakwestionować wskazywaną przez podatnika interpretację przepisu i sposób jego zastosowania, wykazując, że treść przepisu nie budzi wątpliwości na tle tej konkretnej sprawy albo – jeżeli przepis budzi pewne wątpliwości – poprzez wykazanie, że wątpliwości te da się usunąć, a wynik prawidłowo przeprowadzonej wykładni przepisu jest odmienny od wskazywanego przez podatnika. Organ podatkowy, przy wykładni przepisów prawa podatkowego, powinien uwzględnić orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
