Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 16 grudnia 2016 r. (II UK 514/15).
W tej sprawie wnioskodawca miał ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy. W orzeczeniu z 30 października 2009 r. lekarz orzecznik ZUS nie stwierdził u niego niezdolności do pracy. W związku z tym otrzymał decyzję odmawiającą dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Decyzja stała się prawomocna.
22 sierpnia 2011 r. wnioskodawca złożył kolejny wniosek o przyznanie mu renty z tytułu niezdolności do pracy. Tym razem lekarz orzecznik ZUS uznał go za częściowo niezdolnego do pracy od 1 listopada 2009 r. do 20 sierpnia 2015 r. Mimo to, ZUS w decyzji z 31 maja 2012 r. ustalił wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy dopiero od 1 sierpnia 2011 r., czyli od pierwszego dnia miesiąca, w którym zgłosił wniosek o świadczenie. Wnioskodawca odwołał się od decyzji ZUS, twierdząc, że prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy powinno zostać ustalone od 1 listopada 2009 r., czyli od wydania orzeczenia lekarza orzecznika. Sąd okręgowy oddalił odwołanie od decyzji z 31 maja 2012 r. ustalającej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 sierpnia 2011 r., kwestionujące datę przyznania świadczenia. Sąd apelacyjny oddalił apelację wnioskodawcy. Sąd Najwyższy oddalił zaś wniesioną przez niego skargę kasacyjną.
Komentarz eksperta
Alicja Pawelec, radca prawny w Kancelarii Prawa Pracy Wojewódka i Wspólnicy sp.k.
W analizowanej sprawie wnioskodawca niezasadnie wskazywał datę 1 listopada 2009 r. jako początek wypłaty świadczeń wynikających z prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Stosownie bowiem do treści art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Zatem do wypłaty samego świadczenia niezbędny jest wniosek uprawnionego, który w przedmiotowej sprawie został złożony dopiero w sierpniu 2011 r.
