Polska dywizja nie miała ukończonego szkolenia wojskowego. Na front wysłano ją pośpiesznie, więc panował bałagan. Osobiste męstwo żołnierzy mieszało się z błędami Berlinga i sowieckiego generała Gordowa. Część żołnierzy poległa od sowieckiego ostrzału... W gruncie rzeczy bitwa była przegrana, ale to nie miało znaczenia, wszak chodziło wyłącznie o wykreowanie wydarzenia politycznego i propagandowego. Pół tysiąca Polaków poległo, aby Moskwa mogła to wykorzystać w dyplomacji i propagandzie. W większości to byli ludzie, którzy wcześniej byli ofiarami terroru sowieckiego, więźniami NKWD. Sowieci im nie ufali. Stąd indoktrynację polityczną łączono z inwigilacją i zastraszeniem. Drakońskie kary łącznie z wyrokami śmierci groziły za krytykę Wasilewskiej i ZPP. Kilkuset z nich wykorzystało pierwszą okazję, aby uciec na drugą stronę frontu.

Komunistyczna propaganda jednak tę bitwę przedstawiała nieco inaczej – mówiono o niej w samych superlatywach.

Tak, wiekopomne zwycięstwo, przypieczętowanie „przyjaźni polsko-radzieckiej"... W PRL pamięć poległych de facto poniewierano, wykorzystując ich dla komunistycznych celów propagandowych. Cynicznie robił to jeszcze Jaruzelski i jego wychowankowie.